Πάσης φύσεως άνθρωποι όλων των ηλικιών, βρίσκονται στο Ναό, μερικοί βέβαια μόνο σωματικά και όχι ουσιαστικά.

Και ακολουθούν στιγμές διαφορετικές για τον καθένα από τους παρευρισκομένους, ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο του καθενός.

 Πνιγμένος μέσα στο θρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο είναι και απροσδιόριστο τις περισσότερες φορές, ο «χριστιανός» της Μεγάλης Πέμπτης, πιστεύει ότι κατανύσεται, δακρύζει μέχρι λιποθυμίας, αλλά στο βάθος τί;

Μήπως είναι μία αντίδραση ανάλογη με αυτή που θα ένιωθε, αν παρακολουθούσε ένα δραματικό έργο, το οποίο την επόμενη μέρα θα το ξεχνούσε;

Η ουσιαστική σχέση με το Χριστό τελικά ποιά είναι;

Τί σημαίνει ο Εσταυρωμένος Χριστός τελικά γι' αυτόν τον άνθρωπο;

Αμείλικτα ερωτήματα που δύσκολα θα βρουν απάντηση, διότι δεν διενεργείται τις περισσότερες φορές, κάποια ουσιαστική εσωτερική διεργασία.

 Δυστυχώς έχουμε μπερδέψει τη συγκινησιακή φόρτιση μίας στιγμής, με την πραγματική κατάνυξη που πηγάζει μέσα από μία βιωματική εμπειρία πνευματικής ζωής και σχέσης μετά του Χριστού.

Πολλές φορές αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα, αγγίζει τα όρια της υποκρισίας.

Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς σε ποιά κατηγορία ανήκει, διότι ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά και η ψυχοσύνθεσή του μεταβάλλεται, ανάλογα με τα εξωτερικά ερεθίσματα και την εσωτερική του κατάσταση.

Σε κάθε περίπτωση όμως, μπορούμε να διακρίνουμε, αν έχουμε τον πόθο για τη συνάντησή μας με το Χριστό όλο το χρόνο.

Και το ερώτημα είναι, αν αυτός ο άνθρωπος που ξεσπά σε λυγμούς τη Μεγάλη Πέμπτη, θα βρίσκεται στην Εκκλησία τη Δευτέρα του Πάσχα, με λαχτάρα για τον αναστημένο πλέον Χριστό.

Η υπαρξιακή του στάση συνολικά, αντανακλά στην συναισθηματική φόρτιση των στιγμών της νύχτας της Μεγάλης Πέμπτης;

Υπάρχει μυστηριακή σύνδεση και πνευματική ζωή;

 Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι δεν είναι και πολύ δύσκολο να συγκινηθεί ένας άνθρωπος, αντικρίζοντας ένα δράμα.

Και αν αυτό το δράμα στηρίζεται πάνω σε έναν αθώο (το Χριστό δηλαδή), είναι ακόμη πιο εύκολο να κυλήσει το δάκρυ.

Το δύσκολο είναι, να ασπαστούμε όλοι μας τη σταυρική πορεία του Χριστού, μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής.

Ας δούμε τις κατηγορίες και ας αναρωτηθούμε όλοι αν ανήκουμε σ' αυτές, γιατί μπορεί να μην μας αντιπροσωπεύει καμία από τις δύο: 

α) Στον αγωνιζόμενο χριστιανό που προσπαθεί να σχετιστεί με το Χριστό, μέσα από τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες, τη σταυρική πορεία, την πνευματική ζωή, την άσκηση και το βίωμα συνολικά, γνωρίζοντας τη σαπίλα που κουβαλά μέσα του και κλαίγοντας γι' αυτήν εν μετανοία.

 β) Ή στο «χριστιανό» της Μεγάλης Πέμπτης, που ένιωσε φορτισμένος και ξέσπασε για μία στιγμή, αλλά κατά το υπόλοιπο του χρόνου, αρνείται συνειδητά το Χριστό με την συνολική του υπαρξιακή τοποθέτηση.

Ας αναρωτηθούμε τελικά σε ποιά κατηγορία ανήκουμε, αφού ο προβληματισμός αυτού του άρθρου, σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί.

Αρκετοί επίσης από αυτούς τους «συγκινημένους», έχουν μία μονοδιάστατη αντίληψη στα περί της πίστεως, ενώ ταυτόχρονα «κατάφεραν» και μία «κονιοτροποίηση» όχι μόνο των συμβουλών των Πατέρων για την πνευματική ζωή και θεραπεία, αλλά και του ιδίου του λόγου του Θεού.

Πόσες φορές ακούμε τη φράση: «Δεν χρειάζονται οι νηστείες, αυτά είναι των παπάδων».

Νηστεία, η οποία είναι θεμελιωμένη από τον ίδιο το Χριστό.

Μήπως τελικά, είναι ανάγκη να αποκρυσταλλώσει τι επιθυμεί στη ζωή του ο «χριστιανός» της Μεγάλης Πέμπτης;

Τί επιθυμεί τελικά από την Εκκλησία, έχοντας μία τυπική παρουσία τη Μεγάλη Πέμπτη (άντε και με λίγο συγκίνηση), αφού απεμπόλησε το Χριστό από την προσωπική του ζωή;

Καιρός για απαντήσεις...