Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

Η πριγκίπισσα της μετανοίας

Κοινοποίηση
Συντάκτης  Απρ 03, 2017

Φτάσαμε με τη χάρη του Θεού στην τελευταία εβδομάδα των νηστειών, διανύσαμε ασκητικά το μεγαλύτερο μέρος της πορείας, ώστε να αξιωθούμε να συναντήσουμε τον Σταυρό του Κυρίου.

Ήδη ο κρανίου τόπος του Γολγοθά φαίνεται στον ορίζοντα και συνεχίζουμε  να βαδίζουμε προς τη μεγάλη συνάντηση με τον Κύριο, για να γίνουν τα πάθη Του και δικά μας, και ο Σταυρός να είναι πάντα η προσωπική μας ευθύνη και όχι μία  φιλοσοφία. Αυτή η εβδομάδα είναι  γνωστή και ως εβδομάδα των μεγάλων αγρυπνιών και των μεγάλων ασκήσεων, η εβδομάδα των μεγάλων θρήνων και αναστεναγμών, η Κυριακή της πιο μεγάλης ασκήτριας μεταξύ των αγίων γυναικών, της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. 

 Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία γιορτάζει δυο φορές τον χρόνο, την 1η Απριλίου και σήμερα την Ε' Κυριακή των Νηστειών.

Η Αγία μας Εκκλησία τοποθετεί παραδειγματικά και πανηγυρικά αυτή την εβδομάδα την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, ως πρότυπο γυναίκας με ανδρεία ψυχή. Αν η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η Βασίλισσα της παρθενίας, η Οσία Μαρία είναι η πριγκίπισσα της μετανοίας . Μια γυναίκα που αν την είχαμε ανάμεσά μας ισως θα την περιφρονούσαμε, θα την αγνοούσαμε , δε θα την πλησιάζαμε·  αλλά βλέπετε πως η εξωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου δεν είναι πάντα η εσωτερική και πραγματική του αλήθεια. Διότι η αμαρτωλή προαίρεση του προσώπου πολλές φορές κρύβεται πίσω από εξωτερικά ηθικιστικά χαρακτηριστικά. Αλήθεια, αν ήταν η Οσία Μαρία μια κοπέλα της γειτονιάς στις μέρες μας, πόσο θα υπέφερε ακόμα και από ανθρώπους της Εκκλησίας που θα  έγδερναν την καρδιά της με τις κατηγορίες , ενώ  εκείνη έκρυβε μέσα σε αυτήν την καρδιά  διαμάντια. Θα πει κάποιος ότι : Μια γυναίκα στη γειτονιά που οδηγεί τους άλλους στην αμαρτία είναι λογικό να είναι ανεπιθύμητη. Aυτό είναι η μία όψη του νομίσματος. Βέβαια, ένας σωστός ποιμένας, και ένας Χριστιανός που γνωρίζει και βιώνει την αγάπη του Χριστού θα έσκυβε στην περίπτωσή της, με αγάπη και προσευχή και όχι με το ράπισμα της κατηγορίας.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ήταν διάσημη πόρνη της Αλεξάνδρειας. Όμως δεν πληρωνόταν για τις υπηρεσίες της – ήταν μια γυναίκα θηρευτής ανδρών. Η Οσία  Μαρία είχε ξεκινήσει αυτή την αμαρτωλή αναζήτηση, με ακόρεστη σεξουαλική δίψα, από   δώδεκα ετών. Αλλά κάποτε, νέα και όμορφη ακόμα, ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα. Στο ταξίδι συνέχισε  τη σεξουαλική της δραστηριότητα.

Όταν όμως μαζί με τους άλλους πήγε και εκείνη να μπει στον Ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, μια αόρατη δύναμη αναπάντεχα δεν την άφηνε να μπει μέσα. Τότε έκλαψε και υποσχέθηκε στην Παναγία (που είχε το όνομά της, Μαρία) αλλαγή ζωής!

Κατόπιν μπήκε στον ναό χωρίς εμπόδια. Και αντί να γυρίσει στην Αίγυπτο, έφυγε για την έρημο του Ιορδάνη όπου ασκήτεψε υπό συνθήκες υπεράνθρωπες περίπου 47 χρόνια. Έζησε σε σκληρές συνθήκες, αλλά η μετάνοια έφερε τη χαρά της παρουσίας του Θεού στη ζωή της. Έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας, ώστε όταν συναντήθηκε με τον άγιο Ζωσιμά (στον οποίο ο Θεός είχε αποκαλύψει την ύπαρξή της και αυτός έγραψε και τη βιογραφία της), άνοιξε με μια κίνηση τα νερά του Ιορδάνη και πέρασε απέναντι με τα πόδια. Και όταν πέθανε, ήρθε κι έσκαψε τον τάφο της, μπροστά στα μάτια του αγ. Ζωσιμά, ένα λιοντάρι. Η κτίση ολόκληρη την προσκυνούσε.

Βλέπουμε λοιπόν μια γυναίκα που είχε αιχμαλωτιστεί από σαρκικό έρωτα, και της οποίας η επιθυμία για την σάρκα δείχνει μια ψυχή διψασμένη, με φλογερές επιθυμίες αλλά προς λάθος κατεύθυνση, μια κατεύθυνση που τον άλλον άνθρωπο τον μετατρέπει από πρόσωπο σε αντικείμενο ηδονής , από εικόνα Θεού σε μια φθηνή βιολογική υλική οντότητα. « …ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις.» Αυτή η φράση του Αποστόλου Παύλου χαρακτηρίζει απολύτως τον βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Αυτή η φράση όμως ταιριάζει και στις μέρες μας που κατηγορούμε τα παιδιά γιατί δεν έρχονται στην Εκκλησία, κάτι που είναι απαράδεκτο, εφόσον οφείλουμε να είμαστε επιεικείς με τους νέους και αυστηροί με τον εαυτό μας.

Το παιδί θα πάει εκεί που υπάρχει αγάπη , εκεί που θεωρεί ότι θα βρει μια ανοιχτή αγκαλιά να τον προσμένει˙ στο μπαρ, στην καφετέρια θα βρει τους φίλους του, ανθρώπους που θα το αγκαλιάσουν, θα ακούσουν τον πόνο του. Στην Εκκλησία τί θα βρει; Πολλές φορές ίσως βρει ανθρώπους με μεγάλους σταυρούς, έτοιμους να σταυρώσουν τον νέο επάνω στον σταυρό. Έχουμε τεράστια ευθύνη κληρικοί και λαϊκοί σε αυτό το θέμα. Τα νέα παιδιά είναι ζαλισμένα, έχουν χάσει τον προορισμό τους, γιατί η πυξίδα της καρδιάς τους έδειξε άλλους δρόμους σκοτεινούς, και έχουμε όλοι ευθύνη να δείξουμε με την ζωή μας στα παιδιά το φως της Αγκαλιάς του Χριστού.

Η κατάσταση της αμαρτωλής ερωτικής επιθυμίας που  ταλαιπωρούσε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία δυστυχώς ταλαιπωρεί και τη σημερινή νεολαία και όχι μόνο.  Μια κατάσταση που δυστυχώς καλλιεργείται από ποικίλους φορείς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης  και την έχει ενστερνισθεί δυστυχώς και η κοινωνία.  Πολλές φορές ίσως και άθελά μας διαπλάθουμε έτσι και τις σημερινές νέες κοπέλες. Να γίνουν  κυνηγοί ανδρών και  καριερίστριες, επαγγελματίες ,δηλ. αντίγραφα ανδρών – κανείς  σχεδόν δεν τους μιλάει για αγάπη, ούτε για μητρότητα ή συζυγική πίστη. Τ’ αγόρια αναθρέφονται με αντίστοιχους στόχους, δηλαδή να γίνουν άντρες στο σώμα όχι όμως και στην ψυχή. Εδώ ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχει κάτι ο Χριστός με το σώμα, μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Κύριος έλαβε σώμα για να σώσει τον άνθρωπο. Μια ρήση των πατέρων λέει «Αν το σώμα δεν σώζεται τότε  ή δεν τον έπλασε ο Θεός ή δεν είναι τόσο Θεός για να το σώσει».Δυστυχώς πολλές φορές μιλάμε και κουνάμε το δάχτυλο , βγάζουμε αφοριστικούς λόγους περι αμαρτίας, υβρίζουμε το σκοτάδι αντί πολύ απλά να ανάψουμε το φώς ώστε το σκοτάδι  να πάψει να υπάρχει.  Ως απάντηση στην άποψη περι αμαρτίας του σώματος  η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο για τον προορισμό του που είναι ο αγιασμός. Το σώμα είναι ο Ναός του Αγίου Πνεύματος , η ερωτική επιθυμία δεν είναι κακή ούτε αμαρτωλή, τίποτα  σχετικά με το σώμα δεν είναι κακό ή αμαρτωλό, το θέμα είναι που θα το τοποθετήσουμε,

στην αγκαλιά της χάριτος και του αγιασμού ή στον γκρεμό του θανάτου και της απώλειας. Η Εκκλησία προσφέρει αυτή την μεταβολή μέσα από το Ιερό Μυστήριο του γάμου. Μας αναφέρει πολύ εύστοχα ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Είδα ψυχές που έρρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την πικρή γεύση του αμαρτωλού έρωτος, μετέτρεψαν αυτό τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο.» Έτσι ξεπέρασαν κάθε αίσθημα φόβου και δόθηκαν στην άπειρη αγάπη του Θεού. Γι' αυτό και ο Κύριος στην  πόρνη του Ευαγγελίου που του έπλυνε τα πόδια με μύρο δεν είπε ότι φοβήθηκε αλλά ότι «ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε εύκολα να αποκρούει τον σαρκικό αμαρτωλό έρωτα με τον θείο έρωτα.

. Αυτή τη μεταβολή τη βλέπουμε και στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία , ένα πρόσωπο που από σαρκική πορνική κατάχρηση της υπάρξεώς της,  μεταβάλλεται σε ερωτικό πρόσωπο που ο Θείος έρωτας την έλκυσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Για αυτό στην ασκητική της Εκκλησίας δεν ειμαστε σωματοκτόνοι αλλά παθοκτόνοι.

Η πορνεία (μια δίψα για σεξουαλική ηδονή) εμποδίζει τον άνθρωπο να ερωτευτεί πραγματικά , τον τυφλώνει διότι ποθεί ένα μέρος του άλλου και μερικές φορές αυτή είναι που τον κάνει στ’ αλήθεια συναισθηματικά ανάπηρο και φοβισμένο. Λανθασμένα ο άνθρωπος δίπλα στην λέξη πορνεία, βάζει την λέξη αγάπη. Η σεξουαλική δραστηριότητα στον άνθρωπο δεν ορίζεται μόνο από τη φύση ,όπως στα ζώα, αλλά και από την επιθυμία. Η συνεύρεση μέσα στο γάμο λαμβάνεται από τον Θεό ως παρθενία, μας λένε οι Άγιοι Πατέρες!.Δυστυχώς έχει περάσει στις μέρες μας η ενοχή της σεξουαλικότητας και μέσα στο γάμο! Με απίστευτες συμβουλές προς τους πιστούς όπως : Η συνεύρεση να γίνεται μόνο για λόγους τεκνογονίας, ή η εγκράτεια να επιβάλλεται κατά τις μέρες της νηστείας αλλιώς ορίζεται ως αμαρτία και πολλά άλλα τραγελαφικά που δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη μας και τους Αγίους Πατέρες και απομακρύνουν τα νέα ζευγάρια από τον δρόμο της σωτηρίας.

Η εγκράτεια την περίοδο της Νηστείας στα έγγαμα ζευγάρια δεν γίνεται διότι η συνεύρεση είναι αμαρτία, αλλά για να μην γίνει η συνεύρεση πάθος, ώστε να μπορέσουν τα δύο πρόσωπα να μπούν στον στίβο της πνευματικής μάχης και του αγώνα και όλα αυτά ΚΑΤΟΠΙΝ συμφωνίας όπως μας λέει και ο Απόστολος Παύλος για να μην πειράξει το ζευγάρι ο πονηρός.

Στον άνθρωπο η σεξουαλικότητα είναι λειτουργία που χρειάζεται διαχείριση, ενώ στα ζώα  είναι ένστικτο. Επειδή όμως για τον άνθρωπο πρόκειται για λειτουργία, η διαχείρισή της από αυτόν μπορεί να έχει συνέπειες είτε θετικές, είτε αρνητικές.

Η σεξουαλική σχέση θεωρείται ως πηγή θανάτου για όλη την ύπαρξη, όσο διάστημα οδηγεί τον άνθρωπο ν’ απαρνείται την ίδια του τη φύση και ν’ απορρίπτει  Εκείνον, που του δίνει ύπαρξη , νόημα και ζωή. Πορνεία δεν είναι μόνο ο πληρωμένος σαρκικός έρωτας, είναι όποια σεξουαλική σχέση δεν αναφέρεται στον Χριστό και τη δημιουργία που πραγματώνεται ευλογημένα  μόνο μέσα στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου. Για αυτό και ο γάμος είναι  μια θυσία πραγματική και οντολογική, ο δρόμος του σταυρού για να φθάσω με τον άλλον σε μία ενότητα , σε σάρκα μία, σε ἐν Χριστώ ενότητα. Για αυτό και σε μια πορνική σχέση δεν συναντώνται πρόσωπα αλλά αντικείμενα με σκοπό τη χρήση του άλλου προσώπου για προσωπική ευχαρίστηση, είναι δηλαδή μια καθαρά εγωιστική πράξη.

Ο απ. Παύλος μιλώντας για την πορνεία, στην Α’ προς Κοριν. Επιστολή, μας λέει:  <<Το σώμα δεν έγινε για να πορνεύουμε, αλλά για να δοξάζουμε τον Κύριο και ο Κύριος θα δοξάσει το σώμα. Και ο Θεός που ανέστησε τον Κύριο, με την δύναμή του θα αναστήσει και εμάς. Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του σώματος του Χριστού; Πώς είναι δυνατόν να το κάνω μέλος του σώματος μίας πόρνης; Ποτέ τέτοιο πράγμα.  Ή μήπως δεν ξέρετε ότι αυτός που δίνεται σε μια πόρνη γίνεται ένα σώμα μαζί της; Όποιος όμως συνδέεται με τον Κύριο γίνεται ένα πνεύμα μαζί του..

kάθε άλλο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει κανείς βρίσκεται έξω από το σώμα του, αυτός όμως που πορνεύει βεβηλώνει το ίδιο του το σώμα. Ή μήπως δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος το οποίο σας χάρισε ο Θεός και βρίσκεται μέσα σας; Δεν ανήκετε στον εαυτό σας, σας αγόρασε ο Θεός και πλήρωσε το τίμημα με τον Σταυρό. Τον Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και το πνεύμα σας , που ανήκουν σ’ αυτόν.>>. Συγκλονιστικός ο Απόστολος Παύλος, Μετέχει και το σώμα στην θέωση ως ενότητα με την ψυχή .

Αυτή τη ψυχοσωματική μετοχή με τη χάρη του Θεού κατόρθωσε και η Οσία Μαρία. Αλλά ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στον θαυμάσιο βίο της Οσίας.

  Όταν έφτασε η ημέρα της τελετής της Υψώσεως στα Ιεροσόλυμα,  έτρεξε κι εκείνη να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Όμως τέσσερις φορές προσπάθησε να εισέλθει, και μια θεία δύναμη δεν της επέτρεπε την είσοδο. Αποκαμωμένη άρχισε να κλαίει, καταλαβαίνοντας ότι η άσωτη ζωή της εμπόδιζε την είσοδο, και στράφηκε στην εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου. Εκεί με πολλά δάκρυα και κατάνυξη την παρακάλεσε να την βοηθήσει να εισέλθει, και υποσχέθηκε ότι μετά θα κάνει ότι της πει η Παναγία.

Έτσι κι έγινε. Αμέσως μπήκε με πολύ φόβο, προσκύνησε με πολλή ευλάβεια το Ζωοποιό Ξύλο, και βγήκε ανακουφισμένη από το βάρος και την αγωνία. Ζήτησε πλέον από την Παναγία να γίνει οδηγός και φύλακάς της. Τότε άκουσε μια φωνή: « Αν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις ανάπαυση.» Αυτό το θεώρησε ως θεϊκό σημάδι, της δίνει χρήματα λέγοντάς της: « Πάρτα ». Εκείνη ψώνισε τρία ψωμιά κι έφυγε τρέχοντας προς τον Ιορδάνη, για να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Προσκύνησε στον ναό του Τιμίου Προδρόμου, κοντά στον  Ιορδάνη ποταμό, κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια, πέρασε τον Ιορδάνη, και έφυγε για την έρημο όπου και εγκαταστάθηκε. Εδώ ζει περίπου σαράντα επτά χρόνια με τα τρία ψωμιά και τα χόρτα της ερήμου.

Η μετάνοια είναι η ελεύθερη μετάβαση από το σκοτάδι στο φώς μέσα από μια αλλαγή που την κάνει μέσα μας  ο ίδιος ο Χριστός. Βλέπουμε στον βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας ότι η μετάνοιά της δεν είναι ανθρωποκεντρική , φιλοσοφική , ή εξωτερική κατάσταση. Κατά τον Όσιο Ιωάννη της Κλίμακος είναι η ανανέωση του Βαπτίσματος. Μετά από αυτή την αλλαγή δεν είσαι πια ο ίδιος, διότι η αλλοίωση που συμβαίνει στον άνθρωπο με την μετάνοια είναι ένα γεγονός που τον αλλάζει ψυχοσωματικά και ολοκληρωτικά. Η Οσία Μαρία βίωσε ότι  ο σαρκικός έρωτας δεν οδηγεί πουθενά, αντίθετα οδηγεί στον θάνατο και στην καταστροφή του ανθρωπίνου προσώπου, ενώ ο Θείος έρωτας είναι μια επιθυμία που κάνει τον άνθρωπο ουράνιο και επίγειο άγγελο, για τον Θεό και τους ανθρώπους.

Γιατί έφυγε για την έρημο και όχι απλά για μια ήρεμη ζωή, ίσως μέσα στην πόλη ; Θα μπορούσε να μετανοήσει χωρίς να πάει στην έρημο. Εδώ βλέπουμε ότι η μεταστροφή και η αγάπη προς τον Χριστό είναι ολοκληρωτική. Πάει στην έρημο όχι για να αποφύγει τον κόσμο αλλά για να συναντήσει τον ουράνιο Κόσμο και τον εαυτό της μέσα από την άσκηση της ησυχίας. Εκεί που τα πάντα γαληνεύουν και ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πραγματικό του εαυτό. Σήμερα ο άνθρωπος φοβάται τον εαυτό του , ένα λεπτό προσευχής του φαίνεται βουνό, όχι γιατί τον πιάνει η ακηδία, ή όπως λέμε λαϊκά η βαρεμάρα αλλά διότι τρομάζει να αντικρίσει την γυμνή  εσωτερική αλήθεια του, σε σχέση με την προσωπική ενσαρκωμένη αλήθεια που είναι ο Χριστός. Μέσα από σκληρό πνευματικό αγώνα ο άνθρωπος καλείται να πει όχι στις εγωϊστικές επιθυμίες και ανάγκες του , ώστε να πει το μεγάλο ΝΑΙ στην ανάγκη του αγαπημένου προσώπου και να ενωθεί μαζί Του.  Βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να είναι μόνο ένα μέρος της ζωής τους ο Χριστός. Συχνά συμβαίνει να μετατρέπεται η σχέση μας με τον Χριστό σε συναλλαγή , και σε θρησκευτική τυπολατρία. Ο Χριστός μας καλεί να γίνει ο ίδιος η ζωή μας, αλλά για να θεμελιωθεί αυτό, οφείλουμε στη ζωή να έχουμε Χριστοκεντρικό φρόνημα.

Το θέλημά Του να γίνει και δικό μας θέλημα. Έτσι βαδίζει ο άνθρωπος μαζί  με τον Χριστό, όχι με φιλοσοφίες, ιστορίες,  και τυπολατρίες.

Τι σημαίνει στις μέρες μας η μεταστροφή μιας πρώην πόρνης σε ασκήτρια της αγάπης εν Χριστώ;

Συνήθως βλέπουμε τους Αγίους από μακριά, σαν να είναι κάποιοι άνθρωποι που κατάφεραν κάτι και εμείς  οφείλουμε απλά να  τους επιβραβεύσουμε με ένα χειροκρότημα. Η αγιότητα όμως δεν είναι προσωπική καταξίωση κάποιων προορισμένων γι' αυτό, αλλά μια προσωπική πρόσκληση προς όλους μας. Για αυτό και Αγιασμός κατά την Ορθοδοξία σημαίνει καταξίωση και δικαίωση όλων των οντολογικών δυνατοτήτων στην φυσική τους κατάσταση. = Αυτή είναι και η ερμηνεία σε κάποιο θαύμα η Φυσική πραγματικότητα με την παρέμβαση του δημιουργού, ένα κόμμάτι του Παραδείσου, αυτό είναι το θαύμα.   Πότε μας δίδεται αυτή η πρόσκληση ; Στο Άγιο Βάπτισμα. Εκεί καλούμαστε λαμβάνοντας τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος να γίνουμε Άγιοι, δηλαδή Θεοί κατά χάριν. Είναι δρόμος για όλους, και είναι ένας δρόμος που επιλέγεται ελεύθερα χωρίς εξαναγκασμό. Οι Άγιοι είναι συνοδοιπόροι με τους ανθρώπους σε αυτή την εν Χριστώ κοινωνία που ξεκινάει από τη γη και φτάνει στον ουρανό. Είναι ο δρόμος της Μίμησης του Χριστού. Αυτός είναι ο δρόμος της αγιότητος και φυσικά είναι ανοιχτός σε όλους.

Τα νέα παιδιά ταλαιπωρούνται από την σεξουαλικότητα. Το σώμα έγινε Θεός αντί να πάμε το σώμα στο Θεό και να το αγιάσουμε. **Λέμε πολλές στην καθομιλουμένη «Να σώσουμε την ψυχή μας» με το σώμα όμως τι γίνεται; Οι πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν ότι ο άνθρωπος αν ήταν μόνο ψυχή θα ήταν φάντασμα και αν ήταν μόνο σώμα θα ήταν πτώμα. Ο άνθρωπος όμως είναι το ΟΛΟΝ ΑΥΤΟΥ κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Αυτος ο συγκλονιστικός γάμος , η συγκλονιστική ένωση ψυχής και σώματος που βιαίως χωρίζονται τη στιγμή του βιολογικού θανάτου. Μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα και με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά η ψυχή είναι κτιστή λεπτόσωμος ύλη.

Ζούμε σε μια εποχή που η σαρκολατρεία θεωρείται δρόμος καταξίωσης , πλουτισμού, και ευημερίας. Η σεξουαλικότητα από επιθυμία για ένωση δύο αγαπώντων προσώπων μέσα στον γάμο, έγινε  επιλογή που χρησιμοποιείται αλόγιστα. Ο γάμος με συνοδοιπόρο τον Χριστό κατάντησε ένα σύμφωνο συμβίωσης δύο βιολογικών όντων , και δεν είναι ένωση δύο ψυχοσωματικών υπάρξεων ενός ζώντος Θεού. Βαπτίσαμε τον γάμο «τελετή» που πλέον τελείται και στα δημαρχεία, και ξεχάσαμε ότι ο γάμος είναι Μυστήριο Μέγα και δρόμος αγιασμού με τον Νυμφίο Χριστό. Δηλαδή η σεξουαλικότητα από ευλογημένη πράξη, που έχει και ως αποτέλεσμα (αν επιτρέπεται  από τα βιολογικά κριτήρια και συμφωνεί ο Θεός) την απόκτηση νέας ζωής, έγινε κριτήριο γνωριμίας και συναλλαγής. Αντί τα κριτήρια για να έρθει κάποιο ζευγάρι σε κοινωνία γάμου να είναι πνευματικά, είναι πλέον σαρκικά, οικονομικά και υλικά. Βαδίζουμε σε μια εποχή που η παρθενία ως ευλογημένη στάση ζωής εν Χριστώ (μορφή έρωτος) θεωρείται εξωπραγματική, και ακραία. Η συνεύρεση μέσα στον γάμο, δηλαδή η αφιέρωσή ενός ανθρώπου σε ένα άλλο πρόσωπο, ονομάστηκε συντηρητισμός. Δηλαδή θεωρείται ακραίο να αφιερωθείς ολοκληρωτικά εν Χριστώ και αιώνια σε ένα πρόσωπο, αλλά είναι πλέον πρόοδος να έχει κάποιος πολλούς συντρόφους, όχι μόνο πριν το γάμο αλλά και μετά. Γιατί όμως όλη αυτή η κατρακύλα; Ο παραλυτικός όταν συνάντησε τον Κύριο του είπε «Κύριε, άνθρωπον ουκ  έχω», ο σημερινός άνθρωπος μπροστά στον Χριστό κραυγάζει «Θεόν ουκ έχω», με αποτέλεσμα χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται, όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφκσι, αλλά ας μην ξεχνάμε το ότι όλα μου επιτρέπονται αλλά δεν με συμφέρουν, ούτε είναι για το καλό μου όπως συμπληρώνει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Γι’ αυτό πολλοί αντί να κοινωνούν  το πνεύμα του Θεού στην Θεία Ευχαριστία δηλαδή τον Ίδιο προσωπικά, το σώμα Του και το αίμα Του, έστρεψαν όχι μόνο την κεφαλή αλλά και την καρδιά και την ύπαρξή μας προς το οινόπνευμα.   

Η Εκκλησία δεν είναι συντηρητική όπως πολλοί την αποκαλούν , ούτε και εκσυγχρονισμένη , η Εκκλησία είναι αυθεντική, είναι το σώμα και το αίμα του ίδιου του Ενσαρκωμένου θυσιαζόμενου και ζώντος Θεού.  

Η σημερινή νεολαία θαυμάζει πρότυπα που δε μυρίζουν ζωή αλλά θάνατο. Είδωλα  της κοινωνικής ζωής που δεν έχουν να προσφέρουν κάποιο πρότυπο ύπαρξης και συνήθως οι τίτλοι τέλους πέφτουν με άσχημο τέλος: Ναρκωτικά, πορνεία, παιδεραστία, χρέη, φόνοι, σατανιστικές τελετές και άλλα τέτοια φοβερά. Αλήθεια αγαπητοί μου γιατί όλα αυτά τα είδωλα πολλές φορές ενώ έχουν πλούτη και δόξα έχουν άδοξο τέλος με κατάθλιψη , αυτοκτονία και δυστυχία ενώ με την κοσμική έννοια τα έχουν όλα ;

Τα παιδιά είναι εξαγριωμένα, βιώνουν πνευματική ασθένεια μέσα από  διασκέδασεις, εξωτερική ομορφιά, υλιστικές καταχρήσεις αλλά δε μιλούν για αγάπη. Γδάραμε της αγάπης το ένδυμα και μάλιστα μαρτυρικά όπως έγδαραν και τον Άγιο Χαράλαμπο. Η αγάπη έπαψε να είναι το άνοιγμα προς τον άλλον και το ελεύθερο δόσιμο του εαυτού , έπαψε να είναι σχέση αμοιβαιότητας και θυσίας και τη μετατρέψαμε σε συναλλαγή εγωιστικών, ψυχολογικών και υλικών προϊόντων.  Την ένδυση του Χριστού στο βάπτισμα τη ρίξαμε στην πίσσα της κοσμικότητας. Αποτέλεσμα ; Tα παιδιά αγνοώντας τη μετοχή τους στην αλήθεια να μιλούν για επαναστάσεις:  Οι Επαναστάτες αρέσουν στους ανθρώπους γιατί η αλλαγή που προτείνουν δεν είναι μετάνοια. Δεν μας καλούν να αλλάξουμε εμείς μέσα μας, να γκρεμίσουμε τον τρόπο σκέψης μας και να χτίσουμε έναν άλλον (και μάλιστα ταπεινό-το μεγαλύτερο σκάνδαλο), αλλά καλούν σε μια αλλαγή εξωτερικών δομών απρόσωπα κοινωνικών πιστεύοντας αυτόματα ότι θα προκαλέσει βελτίωση της ζωής μας. Προσπαθούν να χτίσουν έναν άλλο κόσμο και όχι έναν άλλον άνθρωπο. Οι επαναστάτες  επιθυμούν να εξαναγκάσουν τον κόσμο να αλλάξει, ενώ οι Άγιοι καλούν –δεν αναγκάζουν- τον άνθρωπο να αλλάξει. Αυτή η βία με το εκρηκτικό στοιχείο της εκδίκησης («δικαιοσύνη» είναι το όνομά της), επίσης παρασύρει τους ανθρώπους αλλά δεν είναι παρά μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για αυτό και οι επαναστάσεις ,ακόμη και αν επικρατήσουν, κατά κανόνα καταλήγουν σε λουτρό αίματος και καθιδρύουν ένα σκληρό καθεστώς.

Η ελευθερία όμως του Ορθόδοξου βιώματος δεν είναι κοσμική , υλική, κοινωνική ή οικονομική αλλά πρωτίστως υπαρξιακή και οντολογική.

Γι’ αυτό η Εκκλησία μας και οι Άγιοι Πατέρες  μας προβάλλουν σήμερα την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, που  μας δείχνει πραγματικά και ψυχοσωματικά τον δρόμο της μεταστροφής , τον δρόμο της αρετής, της αγιότητος και την επανάσταση της καρδιάς εναντίον του παλαιού εαυτού μας και της αμαρτίας.

Η Εκκλησία τοποθετεί την Οσία Μαρία την Αιγυπτία την Ε’ Κυριακή των νηστειών για να μας δώσει κουράγιο στον δύσκολο αλλά και ωραίο δρόμο της μετανοίας. Πώς ; Με το να αλλάξουμε με την Ιερά εξομολόγηση το φιτίλι της καρδιάς που πολλές φορές το σβήνει ο αέρας από τα δικαιώματα που δίνουμε σε πονηρές καταστάσεις, να βαδίσουμε ταπεινά και τελικά να ανάψουμε το φιτίλι από το Φως της προσωπικής ενσαρκωμένης αλήθειας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Η σημερινή εορταζόμενη Αγία Μαρία η Αιγύπτια, το λουλούδι της ερήμου, που αντίκρισε ο γέροντας Ζωσιμάς και την Κοινώνησε , μας καλεί όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς, να τη μιμηθούμε στην πνευματική ζωή, στον πνευματικό αγώνα κατά των παθών και των δαιμόνων, και ιδιαιτέρως να τη μιμηθούμε στην καρδιά. Μια σταγόνα από την καρδιά και την επιθυμία της μας αρκεί να νιώσουμε τον Θεό ως σχέση πραγματική, προσωπική και συγκλονιστική. Όλα στο μυστήριο του γάμου την Θεία Κοινωνία. Η άσκηση, η μετάνοια, ο πόνος, η προσευχή , είναι δρόμοι προετοιμασία για να ενωθούμε με τον Χριστό, με το σώμα Του και το αίμα Του. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων πριν φύγει από την ζωή. Ενώθηκε με τον Χριστό. Χωρίς ένωση με τον Χριστό σωτηρία δεν υπάρχει δια του Χριστού σωζόμαστε. Όσοι λένε ότι δεν χρειάζεται η Θεία Κοινωνία, είναι για δυο φορές το χρόνο , μόνο για τα παιδιά ή για τους ετοιμοθάνατους πέφτουν στο αμάρτημα της Βλασφήμιας και της αιρέσεως.

Το σώμα και το αίμα του Κυρίου είναι ο ίδιος ο Χριστός μέσα στο Αγιο Ποτήριο σε κάθε μερίδα στην Αγία Λαβίδα. Φυσικά η ένωση αυτή να γίνεται  με τη μετάνοια και την άφεση που θα λάβουμε από το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Διότι μόνον με τη μετάνοια, με την επανάσταση της καρδιάς θα γεμίσουμε από φως και Θεία Χάρη. Η αληθινή μετάνοια θα ανοίξει τον δρόμο της σωτηρίας. Είναι μια μόνιμη κατάσταση του ανθρώπου, σε χρόνο ενεστώτα- « μετανοείτε» - που επιζητεί συνεχώς την επανένωσή του με τον Θεό. Αλλάζει τη νοοτροπία του ανθρώπου, τον βγάζει από τον εγωισμό και την έπαρσή του, και τον ανεβάζει στην αγάπη και στην κοινωνία με τον Θεό. Ρίχνει την άβυσσο των αμαρτημάτων στην άβυσσο του θείου ελέους, όπου όλα τα αμαρτήματα εξαλείφονται. Με την άσκηση και την κακοπάθεια επαναφέρει τὸν άνθρωπο στον Θεό, και μας ανεβάζει από το παρά φύσιν στο κατά φύσιν και από εκεί στο υπέρ φύσιν. Βάσει όλων των πατερικών μαρτυριών, η οσία Μαρία η Αιγυπτία έφθασε στο υπέρ φύσιν ,στο έπακρο της ειλικρινούς μετάνοιας, κάνοντας και τους ανάλογους καρπούς της. Έκλαψε, πένθησε, θρήνησε μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, άλλαξε νου, μετέβαλε τους ρυπαρούς λογισμούς της σε αγαθούς, άλλαξε βίο και πολιτεία, ξενιτεύτηκε, απομακρύνθηκε στην έρημο, και έζησε δια βίου μετανοημένη και συντετριμμένη, χωρίς να επιστρέψει πίσω στην ασωτία και στην καλοπέραση. Θυμόταν πάντα τις υποσχέσεις της προς την Παναγία, αρνήθηκε κάθε κοσμικό φρόνημα που την οδηγούσε προς τα πίσω, και βάδισε ακάματη με πολλούς ασκητικούς ιδρώτες και αέναα δάκρυα την οδό της σωτηρίας, τον δρόμο του Γολγοθά με ατένιση την Ανάσταση του Κυρίου μας.

Είναι η ώρα, αγαπητοί μου, να ξυπνήσουμε από το μεθύσι της ψευτιάς, και της πλάνης , είναι ώρα να  αντικρίσουμε τον Κύριο με όλη μας την ύπαρξη και να του πούμε «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Να βαδίσουμε στο Άγιο Πάσχα και να βιώσουμε τον πόνο πάνω στον ώμο μας από τον Σταυρό και να ζητήσουμε και εμείς ως άλλος Σίμωνας Κυρηναίος να κουβαλήσουμε τον Σταυρό Του.

Να νιώσουμε τον Χριστό του Ευαγγελίου και όχι τον Χριστό του αρνιού, της καλοπέρασης, του ψευτο-ηθικισμού διότι εκεί δεν υπάρχει σωτηρία.

Η Αγία μας Ορθοδοξία είναι αυτός ο δρόμος και αυτό το βίωμα, όπου ο Θάνατος μεταβάλλεται σε κοίμηση και το τέλος της επίγειας βιολογικής ζωής μεταβάλλεται σε μετάβαση στην βασιλεία των ουρανών όπου ο άνθρωπος ελεύθερος  θα γίνει εις τους αιώνας μέτοχος της Θείας Μακαριότητος.

Εύχομαι από βάθους καρδίας να έχουμε  καλή Ανάσταση και καλό αγώνα στον δρόμο της ασκητικής της αγάπης. Αμήν.

Ομιλία στον Κατανυκτικό Εσπερινό, στην Αγία Τριάδα Μυρίνης 2 Απριλίου 2017

 

Κοινοποίηση
π. Σπυρίδων Σκουτής

Απόφοιτος ΕΙΕΚ Ριζαρείου Εκκλησιαστικής σχολής. Κληρικός Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Εφημέριος Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Νοσοκομείου "ΕΛΠΙΣ".

Email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
  1. Δημοφιλή
  2. Προτεινόμενα

Ημερολόγιο

« March 2024 »
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31