Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου: Από τον πρώτο στίχο ο πιστός, αναθέτει την πορεία και την κατάληξη της ζωής του στον Κύριο και Θεό, τον οποίο αναγνωρίζει ως μοναδικό αυθέντη του και δεσπότη του.
Και πάλιν Τριώδιο και πάλι Τελώνης και Φαρισαίος και πάλι η ορθή προσευχή και υψοποιός ταπείνωση και έλεγχος του κομπασμού και καιρός μετανοίας και διόρθωση βίου και πάλι καρδία συντετριμμένη και πάλι συντριβή των υπερηφάνων και πάλι διατριβή αγιότητας.
Στο νησί μας, η αυστηρή νηστεία των Χριστουγέννων, δεν ξεκινά στις 17 , όπως στα περισσότερα μέρη, αλλά από την επομένη του αγίου Σπυρίδωνα, από παλιά παράδοση, πού αγνοώ την προέλευση της.
Στην παραβολή του καλού σαμαρείτη έχουμε δύο θρησκευτικούς ανθρώπους.
Αυτό πού μας λέει η Γραφή για τους αγίους αγγέλους είναι πώς κατ εξοχήν είναι λειτουργικά(υπηρετικά) πνεύματα, πού αποστέλλονται σε διακονίες από τον Θεό.
" Κι όταν αντιλήφθηκε πως πλησιάζει η ώρα της, σκούπισε και τακτοποίησε το φτωχικό της δωμάτιο. Κάλεσε μια φτωχή γυναίκα και της έδωσε το ένα από τα δύο ρούχα που είχε, ξάπλωσε στο κρεβάτι, τακτοποίησε το σώμα της και έτσι αθόρυβα, αυτή η βασίλισσα των ουρανών, παρέδωσε την ψυχή της στο Υιό και Πλάστη της..."
Γιατί στις εορτές της Θεοτόκου, διαβάζεται στη λειτουργία το ευαγγέλιο με την Μάρθα και την Μαρία και τί σχέση έχει με την Θεοτόκο...( Λκ ι 38-42)