Αγαπητοί μου αναγνώστες, με αφορμή στα γεγονότα στο πρόσφατο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας (20/1/2019),

Όταν αναρωτιέσαι και σε πιάνει τρέλα  για το τι θα πει ο κόσμος μην ξεχνάς ότι ο  κόσμος είσαι εσύ .

 «Καλά, και τα Χριστούγεννα έχουν σαρακοστή;». Αυτό το ερώτημα μου απεύθυναν δύο μαθητές της Α΄ Λυκείου, όταν πληροφόρησα το τμήμα τους ότι στις 15 Νοεμβρίου μπαίνουμε στη σαρακοστή των Χριστουγέννων.

Ζούμε σε μία εποχή, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τη μεταβατικότητα. Από κάποιους φιλοσοφούντες θεωρείται ως «ύστερη-νεωτερικότητα», ή «μετανεωτερικότητα», αν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας συμβατικός τρόπος διατύπωσης, που δεν ξεκαθαρίζει, ούτε προσδιορίζει.

Ο άνθρωπος έμαθε τα προηγούμενα χρόνια, να στοχεύει σε ένα ηθικό μινιμαλισμό, που συνδέεται με αξίες και αρετές (φαινομενικά τουλάχιστον) κοινά αποδέκτες.

Η παρούσα κρίση που βιώνει η κοινωνία και κατ' επέκταση ολόκληρη η ανθρωπότητα, κρίνει απαραίτητη την επιστροφή σε αξίες του παρελθόντος, οι οποίες υποτίθεται ότι ήταν αρκετές για να δώσουν προοπτική στις ζωές των ανθρώπων. Η προοπτική βέβαια αυτή «έβλεπε» βραχυπρόθεσμα, δηλαδή μόνο μέχρι το βιολογικό θάνατο.

Η πλευρά του υβριστή και η αντιμετώπισή του θέλει διάκριση και πολλές φορές σιωπή και παράδειγμα και άλλες κουβέντα ορθή ώστε να ξεκλειδώσεις τον σκοτισμό ή την πλάνη του αδερφού. Φυσικά για να μιλήσουμε πρέπει να έχουμε και την κατάλληλη πνευματική κατάσταση ώστε να προσεγγίσουμε τον συνάνθρωπό μας. Tο θέμα της προσέγγισης ενός ανθρώπου γι τον Χριστό είναι τεράστιο, και οι γραμμές είναι πολύ λεπτές και δυσδιάκριτες.

Η ρύση αυτή του τίτλου του άρθρου μας, που είναι βγαλμένη από την αγιορείτικη σοφία και εμπειρία, υπήρχε σε κάδρο στην αίθουσα του Κατηχητικού Σχολείου της Ενορίας της ιδιαίτερης πατρίδας μας, που αν και ήμασταν παιδάκια, πάντα μας γέμιζε τη καρδιά και μας έδινε ελπίδα για τη ζωή. Είμαστε σίγουροι ότι κάποιος που δεν θα έχει ξαναδιαβάσει αυτή την ρύση ίσως να απορήσει τι ακριβώς σημαίνει.