Αρχοντική ταπείνωση, όλα της μετρημένα, σιωπηρή εμπιστοσύνη για την μετάσταση της...Φυσικά και υπερφυσικά μέσα στον ίδιο τον αγιασμένο της τον χώρο...Μια μητέρα πάει στο παιδί της. Συγκινητική, μετρημένη απόδωση ενός τεράστιου ιστορικού γεγονότος. Μιας τελείωσης. Αυτή πού έγινε γέφυρα γης και ουρανού με πόση ταπείνωση παραδίδει το πνεύμα της. Γι αυτό και αφού έκλεισε τα μάτια, απόστολοι καταλαμβάνουν τον λόφο της Σιών πάνω σε σύννεφα με τρόπο θαυμαστό. Κατεβαίνουν και διακονούν άγγελοι, χερουβείμ και τα φρικτά Σεραφείμ. Και ο Ίδιος ο Δεσπότης κατεβαίνει με δόξα! Γιατί αυτή πού έζησε και εκοιμήθη με ταπείνωση και κρυφά, απ όλο τον κόσμο και δεν επήρθη ποτέ, ενώ ήταν ανωτέρα πάσης δημιουργίας και αυτών των ουρανίων ταξιαρχιών,έπρεπε τώρα να φανερωθεί και να δοξαστεί από τον Υιό και Θεό της,φανερά, εξαίσια, πανηγυρικά, τιμητικά, παγκόσμια.
Είθε να καλλιεργήσουμε αυτή την απλότητα. Οι τρόποι της Παναγιάς δείχνουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Γνώριζε πού πήγαινε και πώς πήγαινε και γι αυτό ήταν τόσο ήρεμη και γαλήνια. Εμείς φοβόμαστε την έξοδο μας γιατί βαρυνόμαστε, πότε από απιστία για την δυνατότητα μιας νέας ζωής πέρα από τον θάνατο πότε από αμαρτίες αβάσταχτες και ανομολόγητες.
Πόσοι φεύγουν δοξασμένοι και τιμημένοι από τον κόσμο και αντί να προετοιμαστούν για την ουράνια δόξα, πάσχουν να αφήσουν υστεροφημία στον κόσμο πού σήμερα είναι και αύριο παρέρχεται...
Το να σε κλαίνε βασιλιάδες και να σε κηδεύουνε άρχοντες,δεν προσφερει τίποτα στην έξοδο σου.Η παράδοση μας θελει τους πνευματικούς ανθρώπους να φεύγουν πνευματικα μέχρι τελους οπως εζησαν. Αν ρωτούσαμε τους κεκοιμημένους θα μας ζητούσαν με αγωνία μια θερμή προσευχή,θυσιες και ελεημοσύνες και ενα ασημο μνήμα.Τους αδικούμε.Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον θάνατο.