Εἶναι ὁ λόγος ποὺ γιατρεύει τὴν πλήγη,

ἡ σιωπὴ ποὺ γίνεται πρόσκληση νὰ μιλήσει ὁ πονεμένος,

ἡ προσευχὴ ποὺ φτάνει ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ.

Νὰ φανταστεῖς τὴν ψυχὴ ποὺ βαρύνεται ἀπὸ ἔγνοιες.

Ἕνας λόγος σου μπορεῖ νὰ γίνει ὅπως ἕνα φῶς στὴ νύχτα.

Ὅταν στηρίζεις ἕναν ἄνθρωπο, δὲν τοῦ δίνεις ἁπλῶς θάρρος· τοῦ δίνεις πνοὴ.

Ἡ πνευματικὴ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ πράξη ποὺ λέει: «Δὲν εἶσαι μόνος.

Ὄ,τι κι ἂν περνᾶς, ἔχω χῶρο στὴν καρδιά μου γιὰ σένα».

Νὰ ἀγαπᾷς τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἕναν τρόπο ποὺ θά μπορεῖ νὰ τοὺς ἀναστηλώνει.

Νὰ γίνεσαι ἡ ἀποκοτιά ποὺ σπάει τὸ σκοτάδι.

Νὰ εἶσαι ἐκεῖ, ὄχι γιὰ νὰ διδάξεις ἢ νὰ κρίνεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναλάβεις μέρος τοῦ φορτίου.

Πολλὲς φορές, ἡ σιωπηλὴ προσευχή ἢ ἡ ἁπλὴ παρηγοριὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο.

Ἡ πνευματικὴ ἐλεημοσύνη εἶναι μὴνυμα ζωῆς.

Εἶναι ἡ φωτιὰ ποὺ ζεσταίνει τὸν ἄνθρωπο στὸν χειμώνα τῆς ψυχῆς του. Εἶναι ἡ ἀπαλὴ ἀνάσα ποὺ λέει: «Συνέχισε, δὲν ἔφτασες μόνος σου ἐδῶ. Κάποιος σὲ νοιάζεται. Κάποιος εἶναι μαζί σου».