ἀκούει ὅτι περνᾷ ὁ Ἰησοῦς. Δὲν βλέπει, δὲν μπορεῖ νὰ κινηθῇ μὲ ἐλευθερία, ἀλλὰ ἡ καρδιά του χτυπᾷ δυνατὰ. Μὲ μία φωνὴ ποὺ σπαράζει τὸ πλήθος, φωνάζει: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με!»

Ἐδῶ, φίλοι μου, δὲν βλέπουμε ἕνα ἁπλό θαῦμα. Βλέπουμε τὴν πάλη τοῦ ἀνθρώπου νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Δὲν εἶναι μόνο φυσικὴ τυφλότητα ποὺ θεραπεύεται. Εἶναι ἡ πνευματικὴ τύφλωση, αὐτὴ ποὺ βασανίζει καὶ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς σήμερα. Ἀλήθεια, πόσοι ζοῦμε μέσα στὸ σκοτάδι, μὲ μάτια ἀνοιχτά, ἀλλὰ καρδιὲς κλειστές;

Πόσες φορές χανόμαστε στὸ θόρυβο τῆς καθημερινότητας, καὶ δὲν βλέπουμε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ;

Ὁ τυφλὸς ἦταν φτωχός, ἀδύναμος, καί παράλληλα κοινωνικὰ ἀπορριμμένος. Παρόλα αὐτά δὲν ἔβαλε ἀπό φόβο φραγμὸ στὴ φωνὴ του. Φώναξε, καὶ ὅταν τὸ πλῆθος τὸν διέταζε νὰ σωπάσῃ, αὐτὸς φώναξε ἀκόμη πιό δυνατά: «Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με!»

Μὴν προσπερνᾶς αὐτὴ τὴ στιγμή! Εἶναι ἡ στιγμή ποὺ ἡ ψυχή του ἀνθρώπου, βυθισμένη στὸ σκοτάδι, φωνάζει στὸν Θεό. Δὲν εἶναι μία φωνὴ ἐθιμοτυπικῆς προσευχῆς, ἀλλὰ μία κραυγὴ ζωῆς, μία κραυγὴ σωτηρίας.

Κι ὁ Χριστός;

Σταματᾷ. Δὲν προσπερνᾶ, δὲν ἀδιαφορεῖ. Στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ βλέπει μία καρδιὰ ποὺ ποθεῖ νὰ ζήσει. Τὸν καλεῖ κοντά Του καὶ τοῦ λέει τὰ πιο ἁπλά, ἀλλὰ βαθιά λόγια: «Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω;» Καὶ ὁ τυφλὸς, χωρὶς ἐπιτηδευμένες λέξεις, ἀπαντᾷ μὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια τῆς ψυχῆς του: «Κύριε, νὰ ἀναβλέψω!»

Καὶ τότε συμβαίνει τὸ θαῦμα!

Τὰ μάτια τοῦ ἀνοίγουν. Ὄχι μόνο τὰ σωματικά, ἀλλὰ καὶ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του. Βλέπει πλέον τὸν Χριστό, τὸν Θεό του, καὶ ἀκολουθεῖ. Δὲν ἑπιστρέφει στὴν παλιά του ζωή, δὲν ξανακάθεται στὸν δρόμο γιὰ νὰ ζητιανεύῃ. Βαδίζει μαζί μὲ τὸν Χριστό.

Καὶ τώρα, φίλοι μου, ἐμεῖς ποῦ στεκόμαστε; Εἶμαστε μέρος τοῦ πλήθους ποὺ τοῦ λέει νὰ σωπάσῃ;

Εἶμαστε ἐκεῖνοι ποὺ προσπερνᾶμε τὸν πόνο καὶ τὸ σκοτάδι τοῦ διπλανοῦ μας; Ἤ μήπως εἴμαστε κι ἐμεῖς σὲ κάποιο σκοτάδι, ἕτοιμοι νὰ φωνάξουμε στὸν Χριστό: «Κύριε, νὰ ἀναβλέψω»;

Τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι κλήση γιὰ ὄλους μας!

Ὅπου κι ἂν βρίσκεσαι, ὅσο βαθὺ καὶ νὰ εἶναι τὸ σκοτάδι σου, φώναξε στὸν Χριστό.

Δὲν χρειάζεται νὰ ντρέπεσαι, δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθεῖς μὲ τὴ δύναμή σου νὰ βγεῖς μόνος σου.

Φώναξε δυνατά.

Καὶ ὁ Χριστός θὰ σταματήσει, θὰ γυρίσει πρὸς ἐσένα καὶ θὰ ἐνδιαφερθεῖ ἀληθινά γιά σένα.

Δὲν χρειάζεται τίποτε περισσότερο, μόνο μία φωνή. Καὶ ἡ φωνή αὐτὴ μπορεῖ νὰ μεταμορφώσῃ τὴ ζωὴ σου.

Ἄς μὴν περιμένουμε ἄλλο.

Τό τώρα τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά μᾶς ἡ στιγμή τῆς σωτηρίας μας.

Λένε οἱ ἄνθρωποι :"Τά πάντα εἶναι στιγμές".

Καί ἡ σωτηρία μας εἶναι ἡ στιγμή πού θά καλέσουμε τό Χριστό μέσα στή ζωή μας, μέσα στήν καρδιά μας!