Δὲν εἶναι ἕνας ἅγιος ποὺ μοιάζει μακρινός καί ξένος πρός τή δική μας ζωή. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος τῆς καθημερινότητας, ποὺ μέσα ἀπὸ τὰ ἁπλὰ καὶ ἀληθινὰ τῆς ζωῆς διδάσκει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης.

Γεννημένος στὴν Ἀμνία τῆς Παφλαγονίας, (Μ. Ἀσία) σὲ μιὰ ταπεινὴ καὶ φτωχικὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, ὁ Φιλάρετος ζοῦσε μέ τὴ γυναίκα του Θεοσεβώ καὶ τὰ τρία τους παιδιά.

Ἐκ πρώτης ὄψεως, δὲν ἔμοιαζε νὰ ξεχωρίζει σέ τίποτε.

Γεωργὸς ἦταν, ποὺ δούλευε τὴ γῆ μὲ κόπο. Ἀλλὰ ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη φῶς. Ὅ,τι εἶχε, ὅ,τι κέρδιζε, τὸ μοίραζε· πεινασμένο ἔβρισκε, τὸν χόρταινε· γυμνὸ, τὸν ἔντυνε· χήρα, ὀρφανὸ, ἄστεγο, τοὺς παρηγοροῦσε!

Καί ξαφνικά-αὐτό τό ξαφνικά πού δοκιμάζει ὅλους μας- ἦρθε ἡ μεγάλη δοκιμασία. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ χάσει ὅλα τὰ ὑλικὰ του ἀγαθά. Τὰ κτήματα χάθηκαν· τὸ βιὸς του λεηλατήθηκε.

Ὅμως, ὁ Φιλάρετος δὲν λύγισε. Ἀντὶ νὰ ἀγριέψει, νὰ παραπονεθεῖ ἢ νὰ γυρίσει τὴν πλάτη στὸν Θεό ἀλλά καί στόν κόσμο, ἐκεῖνος συνέχισε νὰ δίνει.

Ὅταν τὸ μόνο ποὺ τοῦ ἀπέμεινε ἦταν τὰ μελίσσια του, μοίραζε τὸ μέλι τους στους φτωχοὺς μέχρι ποὺ δὲν ἔμεινε τίποτε.

Καὶ τότε, μέσα ἀπὸ τὴν φαινομενικὴ του ἀπώλεια, ἔλαμψε ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς του. Ὁ Κωνσταντῖνος, ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, διάλεξε τὴν ἐγγονή του Μαρία γιὰ γυναίκα του. Καὶ ὁ Φιλάρετος τιμήθηκε ἀπὸ τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια, ἀποκτώντας πάλι πλοῦτο καὶ δόξα.

Ἀλλὰ τί ἔκανε τότε; Ἐκεῖ ποὺ ἄλλοι θὰ γαντζώνονταν στὰ νέα ἀγαθά, ὁ Φιλάρετος τὰ μοίρασε, πιὸ ἁπλόχερα ἀπὸ ποτέ.

Στὶς τελευταῖες του ὧρες, ἔδωσε τὴ μεγαλύτερη παρακαταθήκη: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε νὰ φιλοξενεῖτε. Μὴν ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα. Μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ζῆστε ὅπως ἔζησα ἐγώ, μέ πίστη καὶ ἀγάπη». Καὶ μὲ τὴ φράση «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου», παρέδωσε τὴν ΑΓΙΑ ψυχή του.

Τί μποροῦμε νὰ μάθουμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Φιλάρετο;

Γιατί γι' αὐτό ἑορτάζουμε τούς Ἁγίους μας. Γιά νά ἀποτελεῖ ἡ ζωή τους πρότυπο γιά μίμηση.

Ὅτι ἡ ἀγάπη δὲν χρειάζεται πλοῦτο. Δὲν χρειάζεται μεγαλεῖα. Χρειάζεται μία καρδιά ποὺ ἀκούει τὴν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου καὶ δὲν φοβᾶται νὰ ἁπλωθεῖ.

Μπορεῖ νὰ νιώθεις πτωχὸς ἢ ἀδύναμος, ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ δύναμη δὲν εἶναι στὰ χέρια ποὺ κρατοῦν τά ἀγαθᾶ σφιχτά γιά νά μή χαθοῦν καί λιγοστέψουν, ἀλλὰ στὰ χέρια ποὺ ἀνοίγουν. Στά χέρια πού ἀνοίγουν νά δώσουν ὅ,τι ἔχουν χωρίς φόβο.

Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ μᾶς ὠθεῖ νὰ φυλᾶμε, νὰ κρατᾶμε καὶ νὰ φοβόμαστε, ὁ Φιλάρετος μᾶς καλεῖ νὰ ζήσουμε ἐλεύθερα ὡς πραγματικοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἡ χαρὰ δὲν βρίσκεται στὰ πράγματα ποὺ ἔχεις ἤ στό ὑπόλοιπο χρημάτων πού κατέχεις, εἶναι στὴν ἀγάπη ποὺ μοιράζεσαι.

Σήμερα ἡ ἀγάπη κινδυνεύει ἀπό τό δέος μας μπροστά σέ αὐτόν τόν ψυχρό "θεό" πού λέγεται ΧΡΗΜΑ. Ἐκεῖ βασίζουμε τήν ἀσφάλεια καί τή χαρά μας, νιώθοντας ἄνετα νά ἔχουμε ἕνα μεγάλο ἀπόθεμα ἐνῶ δίπλα μας ἄνθρωποι πεινοῦν!

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος μᾶς καλεῖ νὰ ζήσουμε μὲ ἁπλότητα, γενναιοδωρία, καὶ πίστη. Μᾶς δείχνει πὼς ἡ ἀληθινὴ εὐτυχία δὲν εἶναι στὸ νὰ κατέχουμε ὄ,τι μποροῦμε, ἀλλὰ στὸ νὰ μοιραζόμαστε ὄ,τι ἔχουμε. Τὸ φῶς τῆς ἀγάπης του ἀντιπαρατίθεται στὸ σκοτάδι τοῦ φόβου καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ πού χαρακτηρίζει τό σύγχρονο ἄνθρωπο.

Ἡ ζωή τοῦ Ἄγιου Φιλαρέτου γίνεται γιὰ μᾶς μία πυξίδα· νὰ ἀφήσουμε τὴν ἀσφάλεια τοῦ ὑλικοῦ κόσμου καὶ νὰ ζήσουμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ζοῦν τὰ παιδιά τοῦ Θεοῦ: ἐλεύθερα, γενναιόδωρα, καὶ γεμάτα πίστη.

Ζῆσε καὶ ἐσὺ ὅπως ἐκεῖνος. Δῶσε χωρίς νὰ φοβᾶσαι, ἀγάπα χωρίς νὰ διστάζεις, καὶ νιώσε στὴν καρδιά σου τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρά τοῦ Χριστοῦ.

Ὅπως τὸ φῶς ἀπὸ τὸ κερί φωτίζει γύρω του ὅσο δίνεται, ἔτσι καὶ ἡ δική σου ζωή θὰ λάμψει στὸν κόσμο, γεμάτη ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ χάρη.