Στο βιβλίο της Γενέσεως υπάρχει γραμμένο ένα περιστατικό το οποίο συνέβη στον Ιακώβ.

 

Οι Πατέρες σ' αυτό το χωρίο είδαν ως πάλη του Ιακώβ με τον Θεό, την νοερά καρδιακή προσευχή, όπου ο άνθρωπος φθάνει στην κατάσταση του Ισραήλ, που σημαίνει κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον άγιο Νικόδημο κ.α , Ισραήλ=νους ο ορών τον Θεό. Ο άνθρωπος φθάνει δια του νου εντός της καρδιάς στην θέα του προσώπου του Θεού, στην θέα του Ακτίστου Φωτός

.

Ας δούμε λίγο το κείμενο. Ο Ιακώβ ονόμασε το μέρος εκείνο Φανουήλ, που σημαίνει ότι είδε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Θεό και σώθηκε. Ο Θεός λοιπόν είναι πρόσωπο. Βασική ιδιότητα του προσώπου είναι η σχέση. Το πρόσωπο είναι πάντα σε σχέση προς κάποιον άλλον, όπως μας λέει και το κείμενο. Συνεπώς ο Θεός ως πρόσωπο βρίσκεται σε μια συνεχή σχέση προς τον άνθρωπο πρόσωπο. Μια διευκρίνηση εδώ. Όταν οι Πατέρες μιλούν για πρόσωπο, αναφέρονται στον όλο άνθρωπο. Αφού στους Πατέρες δεν υπάρχει η έννοια του δυτικού περσοναλισμού όπου ο άνθρωπος καλείται να γίνει πρόσωπο, διότι στους Πατέρες ο άνθρωπος είναι πάντα πρόσωπο το οποίο φανερώνει τον τρόπο υπάρξεως της ουσίας. Ο Θεός λοιπόν είναι πρόσωπο και βρίσκεται σε μια διαρκή σχέση με τον άνθρωπο-πρόσωπο. Στο κείμενο αυτό της Γενέσεως φαίνεται πως αυτή η σχέση είναι μια διαρκής πάλη του Θεού με τον άνθρωπο. Πότε νικάει ο Θεός και πότε νικάει ο άνθρωπος. Όσο και να νικάει ο άνθρωπος όμως ποτέ δεν θα μάθει το όνομα του Θεού, γιατί ποτέ δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει την ουσία του Θεού. Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια διαρκής πάλη. Παλεύω με τον Θεό. Η σχέση μου είναι μια πάλη μεταξύ αθεΐας και πίστης. Αμφιβολίας και βεβαιότητος. Ένα άλμα στο κενό. Το μετέωρο βήμα που δεν αποφασίζω να κάνω γιατί φοβάμαι. Στο τέλος όμως πάντα χάνει ο Θεός, όπως μας λέει το κείμενο. Γιατί, λέει, πως ο Θεός παρακάλεσε τον Ιακώβ να τον ελευθερώσει για να φύγει. Ο Ιακώβ του απάντησε: ότι δεν τον αφήνει αν πρώτα ο Θεός δεν τον ευλογήσει. Και ο Θεός τον ευλόγησε. Και στην επίγεια ζωή του, στο τέλος ο Θεός Χριστός χάνει. Συλλαμβάνεται, μαστιγώνεται, γυμνώνεται, ξευτιλίζεται, σταυρώνεται και πεθαίνει. Πάντα το ίδιο τέλος. Πάντα στο τέλος χάνει ο Θεός. Μα θα μου πει κάποιος ότι στο τέλος νίκησε ο Θεός διότι αναστήθηκε.

 

Αν σκεφτούμε σύμφωνα με την δυτική θεολογία στοχαστικά άρα λανθασμένα μπορεί ναι. Η δυτική τέχνη ζωγραφίζει την εικόνα της ανάστασης, ως ένα Θεό Χριστό δυνατό πάνω από τον τάφο με σώμα μποντιμπιλντερά κρατώντας το λάβαρο της νίκης. Εικόνα παρμένη σίγουρα από κάποιον αυτοκράτορα νικητή και τροπαιούχο. Στην Ορθόδοξη αγιογραφία όμως εμπειρικά στην Ανάσταση αγιογραφείται ο θάνατος. Η εικόνα της Αναστάσεως στην Ορθόδοξη αγιογραφία είναι η κάθοδος του Χριστού στον Άδη, όπου πιάνει τον Αδάμ και την Εύα, όλο το ανθρώπινο γένος, από το χέρι για να το ελευθερώσει από τα δεσμά του θανάτου. Η νίκη του Θεού παραμένει πάντα μια ήττα. Για σκεφτείτε όταν υπήρξατε πραγματικά ερωτευμένοι. Η χαρά του ερωτευμένου είναι να χάνει πάντα προς όφελος του ερρωμένου. Ο ερωτευμένος μπορεί να φθάσει και στον θάνατο για να ζήσει το ερρώμενο πρόσωπο. Ο όντος Έρωτας, ο Θεός, πάντα χάνει στο τέλος για να ζήσει το ερρώμενον που είναι ο άνθρωπος. Γι' αυτό και ο άγιος Ιγνάντιος που εορτάζει σήμερα γράφει για τον Χριστό: "Ο εμός έρως εσταύρωται". Γιατί πάντα στο τέλος χάνει ο Θεός. Γιατί αγαπά να χάνει. Γι' αυτό ο Σταυρός είναι εκούσιος. Ο Χριστός θέλει και πάει στο σταυρό. Δεν τον σταυρώνουν, αλλά σταυρώνεται. Έχει σταυρωθεί πριν ακόμα τον σταυρώσουν οι άνθρωπο. Γιατί είναι επιλογή του Θεού πάντα στο τέλος να χάνει.

.