Βιώνουμε τα γεγονότα των εορτών της Εκκλησίας εξωτερικά και ψεύτικα και όχι πραγματικά, αληθινά και πνευματικά. Δυστυχώς το ίδιο ψεύτικο και υποκριτικό βίωμα μεταφέρουμε και στα παιδιά μας. Τα Χριστούγεννα , το Πάσχα, η εορτή της Παναγίας ξεχνιούνται αμέσως μετά το κοσμικό γλέντι. Το δάκρυ στον Εσταυρωμένο έχει γίνει παρελθόν. Το Θείο βρέφος το κάνουμε έκτρωση από την καρδιά και τη ζωή μας. Μόνο όταν έρθει ο πόνος και η αρρώστια υπάρχει μία περίπτωση να κοιτάξουμε λιγάκι στον Ουρανό και να μαλακώσουμε την καρδιά μας.
Η ζωή καθορίζεται από τα άλογα πάθη και τις επιθυμίες μας και όχι σύμφωνα με τον πραγματικό προορισμό που έχουμε ως ψυχοσωματικές οντότητες από τον ίδιο τον δημιουργό μας.
Δεν αναρωτιόμαστε, δεν ακούμε και ο προβληματισμός (αν υπάρχει) τοποθετείται σε γήινες καταστάσεις και σε εξωτερικά πράγματα και όχι σε πνευματικά. Όσα χρόνια μας μένουν να περάσουμε καλά αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο.
Χορεύοντας με τον Χάρο . . . χαμογελώντας . . .
Δεν χρειάζεται να ακούσουμε από τον γιατρό για τον πόνο ή την αρρώστια και πόσο μας έχει μείνει ακόμα στη ματαιότητα του φθοροποιού κόσμου. Μήπως είμαστε ήδη νεκροί και δεν το ξέρουμε ; Μήπως τελικά πίσω από τα χαμόγελα υπάρχουν πληγές που δεν θέλουμε να τις δούμε και να τις θεραπεύσουμε; Ζούμε μέρες πνευματικού προσανατολισμού και γενικά εσωτερικών προβληματισμών.
Για τους πατέρες της Εκκλησίας ένας άνθρωπος χωρίς σχέση με τον Χριστό χαρακτηρίζεται νεκρός, μια νεκρή ύπαρξη μόνο με βιολογικές ανάγκες. Χωρίς Χριστό ο άνθρωπος χάνει τον πραγματικό προορισμό του που είναι η κατά χάριν θέωση, σε μια συγκλονιστική σχέση μαζί Του. Γεννιέται όμως και ένα άλλο ερώτημα. Τί είναι για μένα η ορθόδοξη πίστη και ο Χριστός ; Μήπως τελικά βιώνουμε μια επιφανειακή θρησκευτικότητα και τίποτα περισσότερο; Λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά έχουμε κρατήσει μόνο τη λαϊκή παράδοση ενώ την ουσία της Ορθόδοξης οντολογίας και ασκητικής την έχουμε αφήσει στα ράφια.
Μας πήρε ο τροχός της ύλης και της τεχνολογίας και μας παρέσυρε σε δρόμους σκοτεινούς.
Έγγαμα ζευγάρια, κάθονται ο ένας απέναντι τον άλλον στους καναπέδες με τα tablet αγκαλιά, χωρίς επαφή, καμιά κουβέντα ουσιαστική παρά μόνο για τα καθημερινά ζητήματα. Τι θα φάμε και πότε.
Παιδιά χωρίς νόημα στη ζωή που το αναζητούν λανθασμένα σε ουσίες, αλκοόλ, internet, πορνεία και άλλους δρόμους σκοτεινούς.
Τί συμβαίνει τελικά ; Γιατί χαθήκαμε έτσι; Γιατί χάσαμε το χαμόγελο της καρδιάς που είχαμε παιδιά;
Η επιστροφή στον δρόμο του Χριστού ως βίωμα μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, είναι η μόνη λύση, όταν κάθε λεπτό που περνάει ο θάνατος έρχεται πιο κοντά.
Όποτε βρεθούμε σε μια Εκκλησία, ακόμα και αν δεν πήγαμε επειδή μας έσπρωξε η καρδιά μας, ας αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι ; Από πού ήρθα; Πού πηγαίνω ; Τί είναι αυτή η ζωή και γιατί μου δόθηκε και εκείνη την ώρα ας κραυγάσω :
«Κάνε Χριστέ μου σπήλαιο την Καρδιά μου, ας γίνει η ύπαρξη μου ο τόπος της γεννήσεως Σου. »
Χριστός Ανέστη χαρά μου! (Όπως έλεγε και ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρωφ)! Με το καλό η προσωπική μας Ανάσταση μέσα από το Φως της μετανοίας.
Μέρες Παναγιάς που ζούμε, ας αναρωτηθούμε για το προσωπικό μας πνευματικό gps που θα έλεγαν και οι νεολαίοι μας. Πού βρίσκομαι και πού πάω τελικά καθώς κυλάει ο χρόνος εναντίον μου λόγω της φθοράς. Όπως βάζουμε στην εφαρμογή του gps στο πεδίο προορισμός το μέρος που θέλουμε να κατευθυνθούμε, ας βάλουμε και στο πνευματικό μας gps ως προορισμό τη Βασιλεία των Ουρανών. Και σε αυτή τη διαδρομή δεν χρειαζόμαστε wifi ή δεδομένα για να μας δείχνουν το δρόμο, έχουμε τον Κύριο και αυτό μας αρκεί. Ας γεννήσουμε γόνιμους προβληματισμούς και ας τους γονιμοποιήσουμε πνευματικά με τη χάρη του Θεού.
Καλή Παναγιά !
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr