το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, αλλά οι ίδιες οι καταστάσεις μπερδεύονται, παρόλο που αρχικά οι συγκεκριμένες δύο έννοιες φαίνεται ότι είναι τα δύο άκρα και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συνυπάρξουν. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως με την σειρά :
Σε πρόσφατο προσκύνημά μου, σε ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της πατρίδος μας, συνομίλησα μετά με τον Ιεροκήρυκα του προσκυνήματος, ρωτώντας τον αν υπάρχουν νέα θαύματα που δεν έχουν καταγραφεί ακόμη σε κάποιο βιβλίο. Ο Λόγιος Κληρικός πράγματι μου έγνεψε καταφατικά και μου είπε ότι υπάρχουν πολλές εμφανίσεις της Παναγίας μας, πολύ ζωντανές και χειροπιαστές, με αδιάψευστες μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνο έχουν σώας τας φρένας, αλλά μετά την συνάντησή τους με την Θεοτόκο, άλλαξε και εντελώς η ζωή τους. Φυσικά ο γράφων άρχισε να εντυπωσιάζεται από αυτή την μαρτυρία, αλλά συνέχισε ο ιεροκήρυκας : «Να ξέρεις Πάτερ μου, και εδώ που ήρθες αλλά και γενικότερα σε όλα τα προσκυνήματα ανά την οικουμένη, θα δεις είτε αγιότητα και ευλογία μαζεμένη, είτε μεγάλη δαιμονοποίηση....μέση κατάσταση δεν υπάρχει!».
Η φράση αυτή του συνομιλητή μου πραγματικά με κατάπληξε αλλά και με προβλημάτισε βαθύτατα. Αναρωτιόμουν κατά την αποχώρησή μου από το προσκύνημα:
Πως γίνεται το Άγιο και το δαιμονικό να συνυπάρχουν; Γίνεται; Αυτό το άρθρο μας σήμερα, έρχεται να πάρει θέση σε αυτά τα ερωτήματα! Ποια είναι η απάντηση; Έχει δίκιο ο ιεροκήρυκας και όμως γίνεται, όπως θα δούμε και θα αναλύσουμε παρακάτω στη συνέχεια:
Αν διαβάσουμε στη Καινή Διαθήκη, θα δούμε τον Χριστό μας, όπου πήγαινε και εδίδαξε, να του φέρνουν εκτός από αρρώστους σωματικά και πολλούς δαιμονισμένους. (Θεραπεία δαιμονισμένου στα Γάδαρα: Ματθ.8:28-34, Μαρκ, 5:1-20, Λουκ.8:26-39, Θεραπεία ενός δαιμονισμένου παιδιού : Ματθ. 17:14-21, Μαρκ. 9:14-29, Λουκ. 9:37-43, Θεραπεία της δαιμονισμένης κόρης της Χαναναίας: Ματθ.15:21-28, Μαρκ. 7:24-30, Θεραπεία δαιμονισμένου στη Καπερναούμ: Μαρκ. 1:21-37, Λουκ. 4:31-37, Θεραπεία ενός κωφάλαλου δαιμονισμένου: Ματθ. 9:32-34 και πολλές άλλες αναφορές ακόμη). Όπου υπάρχει ο οντολογικά Άγιος Θεός βλέπουμε να υπάρχει λοιπόν και η παρουσία πολλών δαιμόνων, δια των δαιμονισμένων, οι οποίοι φυσικά και έφριτταν στην παρουσία και την εντολή του Κυρίου και μετά την θεραπεία τους, τα δαιμόνια εξαφανίζονταν όπως και τα δεινά των ανθρώπων, από την δαιμονική ενέργεια και κυριαρχία.
Το ίδιο συνέβαινε και την εποχή των αποστόλων. Έχουμε θεραπείες δαιμονισμένων από τον απόστολο Παύλο (Πράξεις 19:11-12), ακόμη την επιτίμηση του μαντικού πνεύματος, επίσης από τον απόστολο Παύλο (Πράξεις 16:16-18), αλλά και γενικότερες επιτιμήσεις δαιμονίων από των ευρύτερο κύκλο των 70 μαθητών του Κυρίου (Λουκάς 10:17-19), υλοποιώντας ουσιαστικά την επαγγελία του Χριστού : «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ….,» (Λουκ. 10,19). Αν ανατρέξουμε στα χωρία των παραπάνω παραπομπών, βλέπουμε καθαρά ότι, όπου υπάρχει η παρουσία και η αγιότητα των Αποστόλων συγκεντρώνονται δαιμονικές δυνάμεις, προσπαθώντας να πλήξουν το κύρος των αποστόλων.
Μετά την αποστολική εποχή, μέχρι και τις ημέρες μας, τα Συναξάρια και τα Γεροντικά της Εκκλησίας μας, είναι γεμάτα από συναντήσεις και διαλόγους, Αγίων και ασκητών οι οποίοι πάλεψαν σώμα με σώμα με τον διάβολο, είτε έμμεσα από θεραπείες δαιμονισμένων, οι οποίοι βρήκαν την ίαση. Δεν αναφέρουμε για οικονομία χώρου κάποιο περιστατικό από τα χιλιάδες.
Το ίδιο παρατηρείται και στις μέρες μας, αρκετοί δαιμονισμένοι με την βοήθεια συγγενών και φίλων, προστρέχουν στα άγια προσκυνήματα, για να βρουν την θεραπεία τους. Οπότε όπου η Αγιότητα εκεί και η αμαρτία και η πηγή της αμαρτίας που είναι ο διάβολος, για να θεραπευθούν είτε να προσπαθήσουν να πλανέψουν και να κολάσουν τους ενάρετους.
Όμως η φράση του ιεροκήρυκα δεν είχε μόνο αυτό το σκέλος. Έχω την γνώμη, ότι έθιγε και μια ουσιαστικότερη οπτική γωνία και βαρύτητα. Αυτή των ανθρώπων εκείνων που υπηρετούν στα προσκυνήματα, είτε έμμισθα είτε και εθελοντικά, είτε κληρικών είτε και λαϊκών, που δυστυχώς εξοικειώνονται, με την κακή έννοια, με τους ιερούς χώρους και τους ιερούς θησαυρούς όπως οι θαυματουργές εικόνες ή τα άγια λείψανα των αγίων και αντί να αγιάζονται και να μεταμορφώνονται προς το καλό, με την κακή τους συμπεριφορά και την παγίωσή τους στο δικό τους κοσμικό φρόνιμα ή στα πάθη και τις αδυναμίες τους, να φασισαΐζουν και να δαιμονοποιούνται. Θα πει κάποιος μήπως αυτός ο χαρακτηρισμός είναι υπερβολικός; Όμως όχι αδελφοί μου, γιατί δαιμονοποίηση δεν σημαίνει πάντα η κατάληψη του ανθρώπου από κάποιο ακάθαρτο πνεύμα, αλλά σημαίνει και την μίμηση του δαιμονικού φρονήματος που είναι η συνεχής αμετανοησία. Αυτό είναι ουσιαστικά το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα η παγίωση στην αμετανοησία που στη γλώσσα της Εκκλησίας μας λέγεται βλασφημία του Αγίου Πνεύματος.
Όπου υπάρχει καθαρότητα δεν υπάρχει βρωμιά, αλλά αν έρθει η βρωμιά ζητούμενο είναι η καθαρότητα. Έτσι και εδώ, όπου αγιότητα εκεί και ο δαίμονας ως αμαρτία που καραδοκεί είτε να ιανθεί, είτε για να διαβάλει.
