σε αυτά που έχουμε γράψει και μοιραστεί μαζί σας ως ώρας, είναι (ή τουλάχιστον προσπαθούμε να είναι) όσο το δυνατόν Θεοκεντρικά, Εκκλησιολογικά, και όταν μιλάμε για Αγίους ή τις διάφορες Εορτές, όσο το δυνατόν Αγιολογικά και Θεολογικά. Στο σημερινό μας άρθρο όμως θα το πάμε λίγο αντίστροφα : Θα το πάμε ανθρωποκεντρικά και όσο το δυνατόν ρεαλιστικά, για να καταλήξουμε στα του Θεού. Ας ξεκινήσουμε…

    Είναι γεγονός ότι ζούμε σε ένα κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο, οι πληροφορίες και οι εξελίξεις τρέχουν σε ασύλληπτο ρυθμό σε σχέση με τις προηγούμενους αιώνες της ανθρωπότητας και με ότι αυτό συνεπάγεται στην απαραίτητη επεξεργασία τους. Το ίδιο και η ανθρωπότητα εν γένει , προχωρά προς το μέλλον, αλλά μεταφέρει τις συγκρούσεις, τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος στις τοπικές κοινωνίες, που όμως χάρις της τεχνολογίας και του διαδικτύου γίνεται η πληροφορία και το γεγονός αμέσως «κτήμα» όλης της ανθρωπότητας και πιθανόν να επηρεάζει και να πυροδοτεί συγκρούσεις και ανακατατάξεις και σε άλλες περιοχές του πλανήτη. 

    Φυσικά θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από όλα αυτά και να ζούμε όλη με αγάπη, ενότητα, σεβασμό, ειρήνη, ανάπτυξη και αδελφοσύνη, αξίες τις οποίες λίγο πολύ όλοι μιλούν και χρησιμοποιούν και κυρίως σε επίπεδο ευχών, λίγοι όμως καταλαβαίνουν ως προς το περιεχόμενό τους το ίδιο και τα μεταφέρουν και τα χρησιμοποιούν αντικειμενικά και όχι κατά το δοκούν. Για παράδειγμα το θέμα της αδελφοσύνης (κάτι σαν την έννοια του πλησίον στην εποχή του Κυρίου) άλλοι το εννοούν μόνο στο επίπεδο του αίματος (τους συγγενείς) άλλοι του έθνους (της ίδια φυλής), άλλη της πίστης (αδέλφια είναι όσοι πιστεύουν μόνο την ίδια πίστη), άλλη της ιδεολογίας (αδέλφια είναι όσοι ασπάζονται το ίδιο πολιτειακό σύστημα ή την ίδια φιλοσοφία στην διακυβέρνηση του κράτους κτλ), ενώ άλλοι το εκλαμβάνουν με την έννοια της ετερότητας και ταυτότητας (π.χ. η ΛΟΑΚΙ κοινότητα κ.α.).

Ενότητα όμως με διαχωρισμούς και εξαιρέσεις από τα θεμέλια και από την αρχή της ανθρωπότητας ή ενός έθνους ή μιας τοπικής κοινωνίας δεν μπορεί να προχωρήσει για πολύ  όσο και να ξεχάσει  και να τα παραμερίσει όλα αυτά κανείς  προσωρινά π.χ. μπροστά σε έναν κοινό εχθρό κ.α., γιατί όταν τελειώσει το θέμα και ο σκοπός που τους ένωσε, αργά ή γρήγορα οι διαφορές, τα μίση και τα συμφέροντα θα επανέλθουν και ας διαπίστωσαν προηγουμένους τους ευεργετικούς καρπούς της ενότητας. Όλα αυτά που τα έχουμε δει πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία και όπως επαναλαμβάνεται η ιστορία, δυστυχώς θα τα βλέπουμε και στο μέλλον…! Γι αυτό όπως λέμε και στον τίτλο του άρθρου μας, όσο και οι ανθρωπολόγοι, οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι να το ονομάζουν πρόοδο ή έστω να το θεωρούν αναμενόμενο , για την εκκλησία μας και θεολογία μας είναι «χάλια» ή αλλιώς «τραύμα» ή προϊόν της «πτώσης» του ανθρώπου έναντι της «Βασιλείας Του Θεού».

Εδώ μιλάμε όχι απλά για μια δεοντολογική ή ουτοπική κατάσταση και κοινωνία, αλλά για την ίδια την προοπτική του ανθρώπου. Το μεγαλείο Του Θεού έγκειται ότι από την πολύ του φιλανθρωπία και αγάπη μας δίνει να ζήσουμε στον ίδιο του το «φυσικό χώρο», τον παράδεισο. Θα πει κάποιος καλά και πως ξέρουμε ότι είναι έτσι και πως θα το μάθουμε νωρίτερα και όχι στο τέλος του κόσμου και μετά την Δευτέρα Παρουσία! Αυτά τα ξέρουμε από μαρτυρίες ανθρώπων που μας έχουν αποκαλύψει όλα αυτά τα μεγαλεία, αλλά κυρίως από τον ίδιο τον Θεό που μας έχει αποκαλύψει και κυρίως τα αδιάψευστά Του χείλη μας έχουν διδάξει! Άλλωστε ο παράδεισος δεν είναι κυρίως τόπος, αλλά κυρίως τρόπος μετοχής του προσώπου Του Θεού και αυτό το προγευόμαστε και από αυτή τη ζωή! Όποιος βάλει το εμείς πάνω από το εγώ έχει θέσει σε αυτόν τον παράδεισο! Όποιος κάνει όμως το αντίστροφο όχι μόνο δεν έχει θέση, αλλά δυστυχώς φεύγει για την απώλεια, την κόλαση όπου είναι ετοιμασμένη για τον Διάβολο και τους Αγγέλους του…και όσοι άνθρωποι φύγουμε από αυτή τη ζωή αμετανόητοι! Στο χέρι μας είναι να διορθώσουμε τα «χάλια» μας, στο χέρι μας είναι να γευτούμε «της επαγγελίες» Του Θεού και να αποφύγουμε την αιώνια κόλαση….αμήν!