που ισχυρίζεται ότι υπάρχει ένα ηθικό χρέος για την καλυτέρευση των φυσικών και γνωστικών ικανοτήτων του ανθρωπίνου είδους καθώς και για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών στον άνθρωπο, με απώτερο σκοπό την εξαφάνιση πτυχών που δεν είναι επιθυμιτές ούτε αναγκαίες στον άνθρωπο, όπως τα βάσανα, η αρρώστεια, η γήρανση και βέβαια το θνητό του ανθρώπου” Με αυτόν τον τρόπον ο Nick Bostrom[1] ένας από τους μεγαλύτερους επαΐοντες και πρόεδρος του World Transhumanist Association (WTA) ισχυρίζεται ότι ο τρανσουμανισμός αντιπροσωπεύει ένα νέο παράδειγμα του μέλλοντος του ανθρώπου και συγκεντρώνει επιστήμονες με διαφορετικές ειδικότητες (Νευρολόγους τεχνικούς της ιλντελιγενζια των υπολογιστών, νανοτεχολόγους, και πολλούς άλλους ερευνητές που ασχολούνται με εφηρμοσμένη βιοτεχνολογία) φιλοσόφους και ανθρώπους της κουλτούρας με ένα κοινό σκοπό: την καλυτέρευση της ανθρωπίνης φύσεως (Enhancement) και την επέκταση της ύπαρξης.
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΝΣΟΥΜΑΝΙΣΤΩΝ [2]
H ανθρωπόπης θα εξελιχθή πλήρως και θα προκύψει μεγάλη αλλαγή δια της τεχνολογίας στο άμεσο μέλλον. Εδώ εννοείται ότι θα πρέπει να σχεδιασθεί η νέα ανθρωπότης ουτοσώστε να ξεπερασθούν ορισμένες αρνητικές προϋποθέσεις όπως η γήρανση, ο περιορισμός του ανθρωπίνου νοός, το ψυχολογικό προφίλ εκ της τυχαιότητος και όχι εκ της ανθρωπίνης θελήσεως, η φυλάκισή μας στον πλανήτη γή και γενικά η κάθε ασθένεια του ανθρώπου.
- Είναι σημαντική μιά επίμονη προσπάθεια για συστηματική έρευνα για να γίνουν αντιληπτές όλες οι προϋποθέσεις της μοντέρνας τεχνολογίας
- Χρειάζεται ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά για να συνεχίσουν τις έρευνες και να μη σταματήσουν στις απαγορεύσεις
- Στηρίζουμε το δικαίωμα του ανθρωπίνου προσώπου για την επέκταση των φυσικών και νοητικών του δυνατοτήτων. Ελπίζουμε σε μία βελτίωση του ανθρωπίνου προσώπου ουτοσώστε να ξεπεράσει τις αναγκαιότητες της βιολογικής φύσεως
- Το χάσιμο όλων των δυνατοτήτων καλυτέρευσης του ανθρωπίνου προσώπου εξ᾽αιτίας της τεχνοφοβίας και των ηθικών απαγορεύσεων θα είναι μιά μεγάλη τραγωδία για το ανθρώπινο είδος που μπορεί να επιφέρει και τον αφανισμό του
- Είναι αναγκαίοι σήμερα τόποι επαφής προσώπων και σχέσεων μεταξύ αυτών ουτοσώστε να παρθούν οι σωστές αποφάσεις
- Ο τρανσουμανισμός είναι συνθήκη ευδαιμονισμού όλων των όντων που διαθέτουν προσωπική βούληση και περικλείει τις κύριες αρχές του μοντέρνου ανθρωπισμού. Ο Τρανσουμανισμός δεν είναι δεμένος με κανένα κόμμα ή πολιτικό πρόγραμμα.
ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Ο ΤΡΑΝΣΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ.
Πρωταρχικά θα μιλήσουμε για ευγονία εμβρυακή και προγεννησιακή, δηλαδή επιλογή ανθρώπων που δεν θα έχουν καμμία παθολογία ή ελαττώματα και την εξάλειψη αρρώστων εμβρύων με τεχνικό τρόπο. Το κίνημα των τρανσουμανιστών, όπως ο J. Savulescu, θεωρεί θεμιτό την επιλογή των υγιών εμβρύων και την εξάλειψη των ασθενεστέρων και αρρώστων, δηλαδή των εμβρύων που έχουν μια βαρειά παθολογία. ΌΧι μόνο αλλά προωθεί και τη εξάλειψη εμβρύων που παρουσιάζουν γεννετικές ανωμαλίες δια της διακοπής της εγγυμοσύνης. [3] Σαν δεύτερο σημείο που δεν θα αναπτύξουμε εδώ σημειώνουμε την μοριακή νανοτεχολογία δια μέσου της εισαγωγής microchips δε διάφορα μέρη του ανθρωπίνου σώματος όπως αυτό του εγκεφάλου για παράδειγμα. Όχι μόνο για θεραπευτικούς λόγους, αλλά και για την ισχυροποίηση της ανθρωπίνης φύσεως. Μιά άλλη προοπτική που δεν θα αναπτύξουμε εδώ είναι ο έλεγχος του συναισθήματος δια μέσου φαρμάκων με άμεσο σκοπό την μείωση της ψυχολογικής αρνητικής εμπειρίας ορισμένων καταστάσεων (χάπια προσωπικότητος, ένα είδος “dopping”).
Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα της αλλαγής των προοπτικών της ζωής δια της χρησιμοποιήσεως γεννετικών θεραπειών ή βιολογικών μεθόδων που θα μπορέσεουν να μπλοκάρουν την γήρανση των κυττάρων. Δια της γνώσεως του γεννετικού κώδικος θα μπορέσει πολύ γρήγορα ο άνθρωπος να κάνει την φύση του όπως αυτός επιθυμεί, πιο ωραία, αλλά και πιο δυνατή και ανθεκτική σε μεγάλες θερμακρασίες και επιταγχύσεις για να κάνει και διαστημικά ταξίδια. Βέβαια μπορεί σήμερα να φαίνονται πολύ μελλοντικά αλλά η οικονομία και οι οικονομικές ελίτ που κυβερνούν βλέπουν σ᾽αυτό το σημείο μία μεγάλη δυνατότητα κέρδους.
Βέβαια οι δυνατότητες δεν μπορούν να σταματήσουν εδώ, πολλοί ερευνητές ξεκινώντας από μία μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπου, υπέθεσαν την δυνατότητα ύπαρξης μετά την βιολογία (post biologica): διαμέσου ένα είδους σκάνερ, θα μπορέσει κάποτε να υπάρξει η δυνατότητα να σκανοποιήσουν την συναπτική μήτρα του ατόμου, με άμεσο σκοπό να την εισαγάγουν αργότερα μέσα στον ηλεκρονικό υπολογιστή. Έτσι όπως σήμερα μεταδίδινται οι πληροφορίες εικονικά, με αναλογικό τρόπο θα μπορούσαν να μεταφερθούν οι πληροφορίες από τον εγκέφαλο, ή στον εγκέφαλο άλλου οργανισμού, ή στον υπολογιστή. Μηχανές, οργανισμοί, λοιπόν υπερέξυπνοι που θα συνδυάζουν το βιολογικό με το ψηφιακό (cyborg (cybernetics- organism).
Όλες αυτές οι μέθοδοι που εισέρχονται στο εσωτερικό ενός σχεδίου με σκοπὀ την πραγματοποίηση των αρχών των τρανσουμενιστών για να περάσουμε στον ποστ ουμονισμό, θα πραγματοποιηθούν δια του Foresight Institute και Foresight Institute που έχουν ιδρυθεί από τις αρχές του 80 και ονομάζονται τεχνολογικά αξιώματα.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΒΙΟΗΘΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
Σ᾽αυτό ακριβώς το σημείο μπορούμε να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα και να ζητήσουμε από το τρανσουμανιστικό κίνημα και από την Λατινική Εκκλησίανα μας απαντήσει : Τί άραγε μπορεί να σημαίνει καλυτέρευση της ανθρωπίνης φύσεως; Πού μπορεί να τεθεί το όριο μεταξύ θεραπείας και καλυτέρευσης; Ο άνθρωπος πάντοτε χρησιμοποιεί φυσικά και τεχνικά μέσα (το πιο απλό τους φακούς των γυαλιών,) για να καλυτερεύσει το σώμα ή το μυαλό του. Υπάρχουν όρια σε όλη αυτή την διαδικασία; Πότε ένας άνθρωπος είναι κανονικός και πότε όχι; Η κανονικότητα του ανθρώπου εξαρτάται από το νούμερο των ανθρώπων που την διαθέτει; Η φύση του ανθρώπου υπάρχει ή είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα το οποίο όπως όλες οι γνώσεις με την πάροδο του χρόνου μεταβάλλεται και εξελίσσεται συνεχώς; Η φύση του ανθρώπου μπορεί να υποσθεί αλλοίωση;
Ο Bostrom [4]προσπάθησε να καθορίσει μία διάκριση μεταξύ του τρανσουμάνου (ενδιάμεσος άνθρωπος) και του ποστ ουμάνου (μετανεωτερικός άνθρωπος). Το τρασουμάνο βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση η οποία απαραίτητα οδηγεί στο ποστ ουμάνο δηλαδή σε κάποιο άνθρωπο που θα έχει καλύτερες διανοητικές, ψυχολογικές και φυσικές ικανότητες εν συγκρίσει με τον κανονικό άνθρωπο του σήμερα. Δηλαδή ο ποστ ουμάνο θα πρέπει απαραιτήτως να έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: επιμήκυνση της ζωής τουλάχισττον για 500 χρόνια, γνωστικές ικανότητες δύο φορές πιο πάνω από τον πιο έξυπνο άνθρωπο του σήμερα, έλεγγο των αισθησιακών κριτηρίων, χωρίς ψυχολογικές αδυναμίες. Δηλαδή έναν άνθρωπο του οποίου οι ικανότητες ξεπερνούν κατά πολύ τον κανονικό άνθρωπο του σήμερα σε τέτοιο σημείο ώστε να εξαλειφθεί κάθε αμφιβολία μεταξύ του ανθρώπου και του μετανεωρικού ανθρώπου θα έλεγα (ποστ ουμανο). Ενός μετανεωτερικού ανθρώπου κατά τον Bostrom τέλειο εν συγκρίσει και με τον σημερινό και με τον τρασουμάνο (τον ενδιάμεσο) ο οποίος θα χαίρεται μια “μακρότητα ημερών» χωρίς να υποφέρει, θα έχει καλύτερες διανοητικές ικανότητες, θα έχει ένα σώμα σύμφωνα πάντοτε με τις προσωπικές του επιθυμίες, θα μπορεί μάλιστα να δημιουργεί και αντίγραφα του εαυτου του. [5]
Για την Λατινική εκκλησία οι μετα-ανθρωπιστές δημιουργούν τεράστια ηθικά διλήματα τα οποία θα πρέπει να απαντηθούν. Συγκρούονται λοιπόν τρείς απόψεις: οι «βιοφιλελεύθεροι» οι οποίοι πιστέουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανοιχτό εργαστήριο που μπορεί να μεταμορφωθεί. Αντίθετα οι «βιοσυντηριτές» θεωρούν το ανθρώπινο σώμα σαν κάτι τι μη μεταμορφώσιμο ριζικά, γιατί αν ξεπερασθεί ένα όριο δεν μπορούμε πια να μιλάμε για σώμα. Σε αυτές τις δύο κατηγορίες πάλι ο Don Giuseppe πρεσθέτει μία τρίτη τους «βιορεαλιστές». Δηλαδή αυτούς που “ θεωρούν ότι η τεχνολογία δεν είναι το μοναδικό εργαλείο που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί αλλά έγινε όμως μία σημαντική σύντοφος αδιαίρετος από τον άνθρωπο. Οι «βιορεαλιστές» δεν απορρίπτουν το l’enhancement, αλλά θέλουν να το οδηγήσουν στο όντως αγαθό για τους σύγχρονους και μελλοντικούς ανθρώπους με πλήρη σεβασμό της ανθρωπίνης φύσεως”[6] Η Λατινική Εκκλησία λοιπόν δεν έχει μία αντιτεχνολογική θέση , αλλά θέτει όρια στην τεχνική εκεί που αυτή προσπαθεί να δημιουργήσει την άρνηση της ανθρωπότητος, όπως την άρνηση του σώματος την άρνηση δηλαδή των ορίων και του τέλους.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΡΑΝΣΟΥΜΑΝΙΣΤΩΝ
Οι τρανσουμανιστές και μετανθρωπιστές πιστεύουν ότι η φύση του ανθρώπου συνεχώς εξελίσσεται, διαφοροποιείται ανάλογα με τις επιστημονικές γνώσεις αλλά και από την δυνατότητα του ανθρωπίνου προσώπου να εφαρμώσει στην φύση του τις δικές του επιθυμίες. Το πρόσωπο ως ετερότητα είναι μία υπέρτατη αρχή που βέβαια ο σημερινός πολιτισμός οφείλει να την σέβεται. Μπορούμε να αξιολογήσσουμε ως εξής τις αρχές του τρανσουμανισμού:
- Oντολογική προτεραιότητα του προσώπου έναντι της φύσεως
- Τα πρόσωπο δια της προσωπικής θελήσεως, ελευθερίας εκφράζει πλήρως τον άνθρωπο
- Η φύση δεν υπάρχει εις την πραγματικότητα αλλά είναι απλώς ο κοινός τρόπος ύπαρξης των προσώπων που όταν θα αποφασίσουν να τον καλυτερεύσουν τότε θα εξελιχθούν περαιτέρω
- Η φύση θεωρείται ως ανάγκη που ο σημερινός άνθρωπος καλείται δια της τεχνολογίας να την ξεπεράσει και να δημιουργήσει τον “καινόν” άνθρωπον, άνευ ασθενειών, ταλαιπωρείας γήρανσης και ει δυνατόν και θανάτου
- Εκείνο που μετράει είναι ο τόπος συνεύρεσης σύναξης “επί το αυτό” προσώπων που θα δημιουργήσουν πλέγμα σχέσεων και θα αποφασίσουν ποιός θα είναι ο ορθός και αληθινός τρόπος δράσης. Η αλήθεια δηλαδή δεν βρίσκεται στο απομονωμένο πρόσωπο αλλά στην σχέση προσώπων που απελευθερώνονται από την αναγκαστική φύση και την μεταλλάσουν κατά το δοκούν
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ
Από την άλλη μεριά η Λατινική εκκλησία αντιμετωπίζοντας τους τρανσουμανιστές στο επίπεδο της βιοηθικής μιλάει για σεβασμό στην φύση του ανθρώπου. Πιστεύει ότι η επιστήμη είναι σε θέση να την αλλάξει ολοτελώς, επομένως προσπαθεί να περιορίσει το δικαίωμα επέμβασης δηλαδή θέτει όρια στην τεχνική εκεί που αυτή προσπαθεί να δημιουργήσει την άρνηση της ανθρωπότητος, όπως την άρνηση του σώματος, την άρνηση δηλαδή των ορίων και του τέλους.
Η Λατινική εκκλησία όταν ασχολείται με την βιοηθική μιλάει για την φύση του ανθρώπου, αλλά δεν την ορίζει. Ή με άλλα λόγια δεν μπορεί να ξεπεράσει στην βιοηθική τον θωμιστικό-αριστοτελικό ορισμό της φύσεως. Οι δογματολόγοι όμως όταν μιλάνε για θεολογία, δεν έχουν καμμία ιδέα περί βιοηθικής. Είναι ένας κλάδος που ποτέ δεν τους απασχόλησε και όταν ρωτηθούν δεν ξέρουν τι να απαντήσουν και σε παραπέμπουν στους καθηγητές βιοηθικής. Το ίδιο κάνουν και οι θεολόγοι που ασχολούνται με βιοηθική. Δεν γνωρίζουν την δογματική και αγνοούν παντελώς τις δογματικές τοποθετήσεις των συναδέλφων τους. ´Ετσι παρατηρείται το ακόλουθο γεγονός: Οι μοντέρνοι δογματολόγοι ακολουθούν την μετανεωτερική εποχή και πιστεύουν ότι το πρόσωπο είναι μία υπέρτατη αλήθεια και η εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο από σχέσεις προσώπων που βρίσκονται “επί το αυτό” υπό του παγκοσμίου “πρώτου” που είναι ο πάπας. Δηλαδή μετανεωτερικός λόγος. Κατά δεύτερον οι θεολόγοι που ασχολούνται με βιοηθική ορίζουν την φύση αριστοτελικώς, και απαιτούν τον σεβασμό των ορίων και αυτής της φύσης καθ᾽ευατόν από την επιστήμη. Όλα αυτά δημιουργούν μία διπλή γλώσσα. Όταν μιλάνε για βιοηθική χρησιμοποιούν έναν τρόπο σκέψης, όταν μιλάνε για θεολογία ακριβώς τον αντίθετο. Ένας κοινός νούς θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση για να καταλάβει την λογική της διπλή αυτής γλώσσας. ´Οταν κανείς τους κάνει αυτήν την παρατήρηση τότε απαντούν: Υπάρχει μεγάλη εξειδίκευση και στην θεολογία. Δεν μπορεί ένας που ασχολείται με την Βίβλο να γνωρίζει και όλες τις δογματικές αποκλίσεις, όπως και κάποιος που ασχολείται με βιοηθική δεν γνωρίζει ούτε τις δογματικές αποκλίσεις, ούτε βέβαια την μελέτη στην βίβλο. Το ίδιο κάνει και ένας γιατρός. Αν είναι ειδικευμένος στην καρδιολογία δεν μπορεί να μιλήσει για την γενική χειρουργική. Σε όλες τις επιστήμες παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Όσο αφορά τη διπλή γλώσσα αύτη χρησιμοποιείται και από την επιστήμη. Για παράδειγμα όταν ο φυσικός μιλαει για το φώς το θεωρεί πότε κύμμα και πότε σωματίδιο. Επομένως γιατί η θεολογία σήμερα να μη χρησιμοποιεί την διπλή γλώσσα; Συνεπώς όταν συμφέρει μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον θωμισμòo-αριστοτελισμό όταν δεν συμφέρει την φαινομενολογία, η οποία είναι η μόνη ικανή να συμφιλιώσει την ανατολiκή με την δυτική παράδοση και να φέρει την ένωση των εκκλησιών από την στιγμή που οι περισσότεροι ορθόδοξοι θεολόγοι σήμερα μιλάνε για την οντολογία του προσώπου το οποίον θα πρέπει να ξεπεράσει την αναγκαιότητας της φύσεως και δέχονται την eclesiologia della comunione καθώς και τον παγκόσμιον «πρώτον». Δέχονται παρομοίως ότι μόνον το πρόσωπον είναι η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Επομένως όπως ο Θεός ξεπερνά την αναγκαιότητα της φύσεως με το να είναι Πατήρ, αυτός που γεννάει τον Υιό και εκπορεύει το Πνεύμα το Άγιον το ίδιο μπορεί να κάνει ο άνθρωπος δια της επιστήμης και να ξεπεράσει επιτέλους την φύση που τον κάνει να είναι άτομο για να γίνει πρόσωπο δηλαδή να βρεθεί σε ένα αδιάκοπο πλέγμα σχέσεων.
Θα μπορέσει σήμερα μία θεολογία του προσώπου που έχει επικρατήσει στον χριστιανικό οικουμενιστικό κόσμο να δημιουργήσει μία βιοηθική ικανή να σταματήσει αυτά τα πειράματα και τις κατευθύσεις του τρανσουμανισμού;
Μπορεί στην πραγματικότητα ο κάθε οπαδός της θεολογίας του προσώπου να είναι και αντίπαλος του τρανσουμανισμού ή για να δημιουργήσει μία άλλη ηθική ικανή να σέβεται τη φύση, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την διπλή γλώσσα και πώς εννοείται σήμερα η διπλή γλώσσα;
ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Μόνο στην Πατερική παράδοση μπορούμε εμείς οι ορθόδοξοι να βρούμε απαντήσεις στα βιοηθικά προβλήματα γιατί ο πατερικός λόγος εγκλείει άπασαν την αλήθεια
Αν ο Λόγος ο Πατερικός είναι η κατ᾽εξοχή αλήθεια, γιατί να τον χάσουμε και να τρέχουμε πίσω από μία ανθρώπινη κατανόηση που χρησιμοποιεί την διπλή γλώσσα; Η διπλή γλώσσα σημαίνει ότι κανένας άνθρωπος δεν κατέχει την αλήθεια αλλά προσπαθεί να εκφράσει έναν ανθρώπινο τρόπο κατανόησης που μπορεί και να βρίσκεται πολύ μακριά από την αυτήν. Όταν όμως στον ανατολικό χριστιανισμό μιλάμε για την αλήθεια στον θεολογικό λόγο δεν εννοούμε την ακαδημαϊκή γνώση, αλλά την μετοχή όλων αυτών των Θεωμένων που έφτασαν στο σημείο να μετάσχουν στον Θεό βιωματικά, να Τον δουν και να κοινωνήσουν μαζί Του. Προκειται για την θεοπτική μετοχή των Πατριαρχών Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων, Ομολογητών και Αγίων πριν και μετά την ενσάρκωση του Λόγου του Θεού. Χωρίς αυτή την θεοπτία δεν μπορούμε να μιλάμε για θεολογία, για αλήθεια, για Αποστολική διαδοχή, ούτε για Εκκλησία. Η Εκκλησία όταν χωρίζεται από αυτή την κοινωνία των θεωμένων γίνεται ανθρώπινο οικοδόμημα, που δεν έχει καμμιά σχέση με την σωτηρία. Η θεολογία όταν απομακρύνεται από την α-σφάλεια των πατέρων[7] (δηλαδή την αλάθητη πληρότητα που περιέχεται στην πάσα αλήθεια) μετατρέπεται σε φιλοσοφία που εξυπηρετεί μόνο τα ανθρώπινα πάθη, όσων φαντάζονται τον Θεό όπως αυτοί νομίζουν. Γίνεται δηλαδή εγκεφαλική και διανοητικό κατασκεύασμα, δηλαδή προϊόν ανθρωπίνου θελήματος. Γι´αυτό έχει δίκιο η ορθόδοξη Ανατολική Παράδοση να παραμένει πιστή σε όσα είπαν και δογμάτισαν οι Πατέρες της εκκλησίας. Χωρίς την α-σφάλεια των πατέρων δεν υπάρχει ορθόδοξη παράδοση.[8]
Σύμφωνα με την πατερική παράδοση η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου, η φύση του είναι πραγματικές και όχι βιοχημικές αντιδράσεις όπως φαντάζονται οι τρασουμανιστές. Γιατί ο Θεός δημιουργησε από το μηδέν και τον πνευματικό και τον υλικό κόσμο. Και κατασκευάζει τον άνθρωπο μικτό, από ορατή και αόρατη φύση, προσκυνητή μικτό, γιατί είναι φτιαγμένος από πνευματική ψυχή και από υλικό σώμα. Έτσι τον θέλησε ο Θεός και έτσι τον έκανε. Ούτε μόνο ψυχή, ούτε μόνο σώμα, αλλά και σώμα και ψυχή. Επομένως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αυτά τα δύο. Επειδή από αγαθότητα πλάστηκε από τον Θεό με ψυχή και σώμα, ώστε η λογική και νοερή ψυχή που του δόθηκε, ως εικόνα του δημιουργού της να θεωθεί ολοκληρωτικά και μαζί με όλες της τις δυνάμεις, και μένοντας αμετακίνητη μέσα στον Θεό δια της γνώσεως να αποκτήσει παραπάνω και το καθ᾽ομείωση. Από την άλλη μεριά η ψυχή...σοφά είναι δεμένη με το σώμα και σκέφτεται να το οικειώσει με τον Θεό δια της αρετής, γιατί το σώμα είναι ομόδουλό της. Δηλαδή η μεσίτευση της ψυχής κάνει τον Ποιητή ένοικο του σώματος. Με αυτό τον τρόπο πραγματοποιείται ένας άλυτος δεσμός αθανασίας, ώστε αυτό που είναι ο Θεός για την ψυχή, αυτό να γίνει η ψυχη για το σώμα, και να αποδειχτεί ένας ο δημιουργός των όλων, εισβάλοντας δια της ανθρωπότητός Του σε όλα τα όντα. Με αυτό τον τρόπο τα πολλά που διΐστανται μπορούν να ενωθούν σ᾽ένα κατά την φύση, συγκλίνοντας μεταξύ τους γύρω από την ανθρωπότητα του δημιουργού ώστε, να αποβεί λοιπόν ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός τα πάντα εν πάσι, συμπεριλαμβάνοντάς τα όλα μέσα στην “υπόστασή» του. Για να μην έχει ανεξάρτητη κίνηση και να μην είναι άμοιρο από την θεία παρουσία κανένα πλέον από τα όντα.[9]
Μία φύση λοιπόν κατά τους Πατέρες με εκατομμύρια υποστάσεις ή πρόσωπα. Θα πρέπει λοιπόν να ξέρουμε ότι κατά την ορθόδοξον παράδοση η φύση του ανθρώπου δεν είναι αναγκαστική, αλλά μία δωρεά του Θεού που θα πρέπει ο άνθρωπος να την διατηρήσει έτσι όπως την έφιαξε ο Θεός, δηλαδή να την ακολουθήσει ελεύθερα και αυθόρμητα για να εισέλθει εις τον Θεό να θεωθεί, δηλαδή να καλυτερεύσει. Εμείς οι χριστιανοί που ακολουθούμε τους Πατέρες δεν επιχειρούμε δια των ιδίων μας δυνάμεων ανεξαρτήτως του Θεού να καλυτερεύσουμε την φύση μας, δεν επιχειρούμε να τη ξαναφιάξουμε έτσι όπως εις το γνωμικό θέλημα του ανθρώπου αρἐσει, αλλά ελευθέρως αυθορμήτως την ακολουθούμε για να μας οδηγήσει εκεί που θέλει ο Θεός. Κατ᾽αυτόν τον τρόπον οι χριστιανοί καλυτέρευσαν τον εαυτό τους και άλλαξαν τον κόσμο χωρίς να φοβούνται ούτε θάνατο, ούτε απομόνωση, ούτε θηρία, ούτε βέβαια μικροσκοπικούς ιούς.: Καταργήθηκε λοιπόν η θρησκεία των διαμόνων. Η κτίστη αγιάστηκε με το θείο αίμα, βωμοί και ναοί ειδώλων γκρεμίστηκαν, θεογνωσία φυτεύθηκε. Τριάδα λατρεύομεν ομοούσια και άκτιστη, ένας Θεός δημιουργός των όλων και Κύριος. Αρετές πολιτεύονται, ελπίδα αναστάσεως δωρήθηκε με την ανάσταση του Χριστού, οι δαίμονες τρομάζουν μπροστά στους άλλοτε υποχείριους ανθρώπους, και το θαυμαστό βέβαια ότι τα πάντα κατορθώθηκαν με τον σταυρο, τα πάθη και τον θάνατο. Σε όλη τη γη έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο της θεογνωσίας, κατατροπώνοντας τους αντιπάλους όχι με πόλεμο, με όπλα και με στρατόπεδα, αλλά λίγοι φτωχοί, άσημοι, διωκόμενοι, που κακοποιούνταν και θανατώνονταν, κηρύσσοντας τον Χριστό, που σταυρώθηκε και θανατώθηκε κατά την σάρκα, νίκησαν τους σοφούς και δυνατούς. Γιατί τους ακολουθούσε η παντοδύναμη δύναμη του σταυρωμένου Χριστού. Ο Θάνατος ο παλιότερα πιο φοβερός εχθρός νικήθηκε και τώρα ήδη ο άλλοτε μιαρός και μισητός διάβολος καταδικάζεται από την ζωή. Αυτά είναι τα κατορθώματα της παρουσίας του Χριστού, αυτά τα γνωρίσματα της δυνάμεώς Του. Γιατί δεν διέσωσε, όπως δια μέσου του Μωυσή, έναν λαό από την Αίγυπτο και την δουλεία του Φαραώ, σχίζοντας την θάλασσα, αλλά μάλλον γλύτωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από την φθορά του θανάτου και τον πικρό τύραννο της αμαρτίας, οδηγώντας προς την αρετή, όχι με την βία, ούτε προστάζοντας να παραχώνουν στην γή τους αμαρτωλούς και να τους καίνε και λιθοβολούν, αλλά πείθοντας με πραότητα και μακροθυμία να προτιμούν οι άνθρωποι την αρετή και για χάρη της να υποβάλλονται στους πόνους και να βρίσκουν σ᾽αυτούς την ευχαρίστηση. Άλλοτε όσοι αμάρταναν κακοποιούνταν και εντούτοις επέμεναν στην αμαρτία και αυτή λογιζόταν σ᾽αυτούς ως θεός. Τώρα όμως για την ευσέβεια και την αρετή προτιμούν τις κακώσεις και τα βασανιστήρια και τον θάνατο.[10]
Ο Θεός μας έχει προορίσει για να ζήσουμε μαζί Του. Πού μπορούμε να αισθανθούμε πιο τέλειοι. Έρχου Κύριε Ιησού για να μας τελειωποιήσεις. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι τον καλό αγώνα. Να εναποθέσουμε το γνωμικό μας θέλημα στα πόδια του Θεού για να ακολουθήσουμε την φύση μας έτσι όπως εσύ μας χάρισες, αυτό που όλοι οι άγιοι έπραξαν: «γιατί η εικόνα ανέβηκε στο αρχέτυπο και προσαρμοσμένη με ακρίβεια στο αρχέτυπο σαν εκτύπωμα σφραγίδος και μη έχοντας στο εξής ούτε μπορώντας που αλλού να κατευθυνθεί, ή, για να τω πω σαφέστατα και αληθέστερα, ούτε μπορεί να το θελήσει, γιατί έχει αναλάβει την θεία ενέργεια, ή καλύτερα με την θέωση έχει γίνει θεός, κι᾽ευχαριστιέται περισσότερο με την έκστασή της απο όσα υπάρχουν φυσικώς σ᾽αυτήν κι᾽όσα νοούνται. Κι όλο αυτό γίνεται, επειδή την έχει υπερνικήσει η χάρη του Πνεύματος κι᾽έδειξε πως έχει μόνο τον Θεό να ενεργεί, ώστε να είναι μία και μόνη διαμέσου όλων ενέργεια, του Θεού και των αξίων του Θεού, ή καλύτερα του Θεού μόνον, γιατί έχει περιχωρήσει φιλάνθρωπα προς όλους τους αξίους». Μάξιμος Ομολογητής. Περί διαφόρων απόρων. Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς Θεσσαλοννίκη σελίδα Τόμος 14Δ σελίς 74.
ΑΡΧΕΙΟ-MEΛΕΤΗ POWERPOINT σχετικά με το θέμα εδώ
[1] Nick Bostrom Intesive Seminar of Transhumanism. Yale University 26 Gune 2003. Ο Nick Bostrom είναι ένας Σουηδός φιλόσοφος του Πανεπιστημίου του Oxford, δευθύνει το futur of umanity Istitute. Τα δημοσιευμένα άθρα του μπορεί κανείς να τα αναζητήσει στο: http:// www.nichbostrom.com
2 fr. http//:www.transhumanism.org (accesso del 20.04.2009). Μπορεί κανείς να βρεί αρκετά στοιχεία στον τόμο του: YOUNG S. Designer Evolution: a transhumanist manifesto. New York: Prometheus Books; 2006.
3 Cfr. SAVULESCU J. New breeds of humans: the moral obligation to enhance.Ethics, Law and Moral Philosophy of Reproductive Biomedicine 2005; 1: 36-40; AGAR N. Liberal Eu- genics. In Defence of Human Enhancement. Oxford, UK:Blackwell; 2004.
4 Bostrom N Roache R. Ethical Isssues in Human Enhancement in RYBERG J WT AL New Wanes in Applied Tthics. Palgrave. Macmllan; 2007.
5 Παρατηρούμε ότι αυτά για τον Βοστρον ο μετανεωτερικός άνθρωπος είναι διαφορετικό αλλοιωμένος από τον σημερινό και ακόμα από τον τρασουμάνο. Αυτό σημαίνει και διαφοροποίηση της φύσεως του ανθρώπο. Δεν μπορεί να τεθεί κανένα όριο μεταξύ θεραπείας και καλυτέρευσης
6 Bioetica e post umano: Prospettive Bioetiche. Εκδοθέν 22 Απριλίου 2018 . Effata Editrice (204)
7 “Τούς ἀ-σφαλεῖς και θεοφθόγγους κήρυκας, την κορυφήν τῶν διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καί ἀνάπαυσιν. Τούς πόνους γαρ ἐκείνων και τον θάνατον, ἐδέξω ὑπέρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γιγνώσκων τα ἐγκάρδια”. Κοντάκιον της κυριακής των Πατέρων, κοινό για όλους και όποτε εορτάζονται κατά την ορθόδοξη παράδοση. Στις 29 Ιουνίου, για παράδειγμα, μνήμη του Πέτρου και Παύλου, έχουμε το ίδιο κοντάκιο με την μόνη διαφοράν ότι αντί να λέμε την κορυφήν τῶν διδασκάλων λέμε την κορυφήν τῶν μαθητῶν σου Κύριε. Η ορθόδοξη υμνολογία μας διδάσκει την α-σφάλεια των Πατέρων και αυτή η α-σφάλεια είναι ο λόγος που τους ακολουθούμε ως αλαθήτους οδηγούς μας
8 Ἐτσι πιστεύουμε, ομολογούμε και κηρύττουμεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν μας... όπως τον είδαν οι προφήτες, όπως τον δίδαξαν οι Απόστολοι, όπως τον παρέλαβε η εκκλησία, όπως τον δογμάτισαν οι Πατέρες και Διδάσκαλοι, όπως ομόψυχα πίστεψε όλη η οικουμένη, όπως η Χάρη άστραψε πέρα ως πέρα όπως η αλήθεια απέδειξε διώχνοντας μακριά την πλάνη, όπως η Σοφία εκήρυξε, όπως ο ίδιος ο Χριστός επιβράβευσε. Συνοδικό της ορθοδοξίας βλέπε εκδόσεις αμνός σελίδα 32
9 Βλέπε Μάξιμο Ομολογητή῎. Περί Διαφόρων Αποριῶν 2: Φιλοκαλία Τόμος 14Δ: Πατερικαι Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς. Σελίδα 96
10 Ιωάννης Δαμασκηνός. Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως. 4,77 Εκδόσεις Πουρναρα Θεσσαλονίκη σελίδα 334.
Γεώργιος Ιωάννου Καραλής
Πυρηνικός Ιατρός. Πανεπιστήμιον Ρώμης Τορ Βεργκάτα
Διευθυντής τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής εν Γενούη.
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Γένοβας
