δεν θα πρέπει κατ᾽αρχάς να νομίσουμε ότι το μέλλον είναι όπως το φαντάζονται η νέα εποχή και οι αγαπολόγοι μεταπατερικοί θεολόγοι. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς εμωράνθησαν και εν τῆ μωρία αυτών απεφάνθησαν ότι ο Θεός δεν κατάφερε να μας δημιουργήσει πρόσωπα: άτομα μας δημιούργησε, είπανε, δηλαδή κλειστά υποκείμενα στο εγώ τους, που θα πρέπει να εξελιχθούν και να γίνουν πρόσωπα, δηλαδή υποκείμενα ανοιχτά προς τους άλλους! Αλλά αν ο Θεός απέτυχε να μας δημιουργήσει εξαρχής πρόσωπα, σημαίνει βέβαια ότι και ο ίδιος πέρασε από μία τέτοια φάση, αχρόνως, και μόνο δια της προσωπικής κενώσεως οι τρεις της Αγίας Τριάδος εξελίσσονται και συναισθάνονται ότι είναι ένας Θεός! Ο Πατήρ κατά τους αγαπολόγους κενώνεται σαν πρόσωπο, για να αγαπήσει τον Υιό, το ίδιο και ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον, κενώνονται σαν πρόσωπα για να απαντήσουν στην  αγάπη του Πατρός! Τί άραγε να σημαίνει κενώνονται τα πρόσωπα και πώς είναι δυνατόν να υπάρξει προσωπική κένωση των τριων προσώπων της Τριάδος; Κενώνεται επίσης και η θεότης για να δώσει θέση στην δημιουργία και στον κτιστό κόσμο! Φαντάζεται ποτέ κανείς τι σημαίνει η κένωση αυτή του Ακτίστου; Σημαίνει ότι κάποτε θα εξαφανισθεί ή θα εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που όλο το Άκτιστο θα γίνει κτιστό!                     

            Αλλά αν θέλουμε να καταλάβουμε το μέλλον που μας επιφυλάσσεται από την νέα μεταπετρική, αγαπολογική εποχή, κατά κύριον λόγον δεν θα πρέπει να νομίσουμε ότι η “αλήθεια» ταυτίζεται με  τη “κοινωνία σχέσεων» των ατόμων που γίνονται πρόσωπα και που δεν έχουν ανάγκη από την πίστη. Γιατί εκείνο που μετράει για το μέλλον που ετοιμάζεται στον μεταμοντέρνο κόσμο είναι μία “κοινωνία αγάπης» και «ανεκτικότητας»,  χωρίς πίστη και αξίες και προπαντός χωρίς να υπάρχουν σφάλματα και αιρέσεις. Το άτομο, για το μέλλον της μεταπατερικής περιόδου  θα πρέπει να ξεπεράσει την πίστη, καθώς και την φύση για να γίνει πρόσωπο, όπως, εσφαλμένα πιστεύεται, έκαναν οι τρεις της Τριάδος οι οποίοι υπάρχουν μόνο ως κοινωνία σχέσεως: η θεότης, καθώς και  η φυσική αγαθότης, για τους μεταπατερικούς, έχουν παύσει πιά να υπάρχουν, ξεπεράσθησαν γιατί εκείνο που υπάρχει, είναι μόνο μία κοινωνία προσώπων που κενώνονται για να προσεγγίσει το ένα  το άλλο,  δηλαδή μία αμοιβαιότητα σχέσεως και αγάπης που δεν μετριέται και δεν τελειώνει ποτέ!

      Μοναδική διέξοδος  εξόδου από την κρίση στην εποχή που ζούμε  απέμεινε η κατανόηση  της  πίστεως, γιατί  άνευ πίστεως  ή εμπιστοσύνης δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μέλλον, ασχέτως αν η θεολογία του προσώπου θεωρεί την πίστη σαν μία αναγκαιότητα που το πρόσωπο δεν θα πρέπει να διαθέτει. Υπάρχει μέλλον μόνον όταν μπορούμε να ελπίζουμε  ή να πιστεύουμε σε κάτι. Αλλά στην πραγματικότητα τι σημαίνει πίστη; Κάποτε όταν ήρθα στην Ιταλία πρωτοετής φοιτητής ιατρικής διάβαζα τους Πάτέρες της Εκκλησίας και προσπαθούσα να καταλάβω τι σημαίνει η λέξη πίστις. Μία μέρα των διακοπών ενώ βρισκόμουνα στο κέντρο της Αθήνας τα μάτια μου έπεσαν επάνω σε κάτι μεγάλα γράμματα  που στην είσοδο ενός κτιρίου έγραφαν: “Τράπεζα Πίστεως” Προς μεγάλη έκπληξη κοίταξα καλύτερα και μετά από λίγα λεπτά κατάλαβα ότι βρισκόμουνα μπροστά σε μία τράπεζα: Τράπεζα Πίστεως. Τότε μου έρχεται στο μυαλό το  ρηθέν υπό του ευαγγελιστού Ματθαίου που λέει: “Μή θησαυρίζετε ὑμίν θησαυρούς ἐπί τῆς γής, ὁπού σής καί βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι· θησαυρίζετε δέ ὑμίν θησαυρούς ἐν οὐρανῶ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν·  ὅπου γάρ ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν”.

               Πίστις λοιπόν στην πραγματικότητα είναι η εμπιστοσύνη την οποίαν δείχνουμε προς τον Θεο (ουράνιος θησαυρός) ή η σιγουριά που παρέχει ο Λόγος του Θεού σε όλους εμάς που τον εμπιστευόμαστε. Γι᾽αυτό ίσως ο Απόστολος Παύλος μας δίνει τον υπέροχο ορισμό της πίστεως: “ελπιζομένων υπόστασις” : αυτή λοιπόν στην πραγματικότητα  δίνει υπόσταση σε αυτό που  δεν υπάρχει ακόμη, αλλά στο οποίο  έχουμε εμπιστοσύνη και εναποθέτουμε  όλη μας την ελπίδα  και κάθε μας πράξη.

              Μέλλον λοιπόν μπορεί μόνο να υπάρξει στο μέτρο στο οποίο η πίστη μας μπορεί να του δώσει μία υπόσταση, δηλαδή πραγματικότητα ελπίδας.  Αλλά η εποχή μας  γνωρίζουμε καλά ότι είναι μία εποχή χωρίς πίστη ή εποχή κακόπιστη. Με άλλα λόγια μία εποχή  χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδα – ή για να το πούμε καλύτερα βρισκόμαστε σε μία εποχή με κενό μέλλον και ψευδή ελπίδα.  Από την άλλη όμως  μεριά δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνιέται ότι,  αυτή η εποχή είναι μεν   πολύ “εξελιγμένη»  για να πιστεύει κανείς  σε κάτι αλλά  και πολύ “πονηρή» για να αφήνει κάποιον  χωρίς καμμία ελπίδα. Πράγματι αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά θα δούμε ότι  ακόμη σήμερα υπάρχει μία σφαίρα όπου μεταφέρθηκε όλη μας η σιγουριά, δηλαδή όλο μας το μέλλον.

              Αυτή είναι η σφαίρα του χρήματος  και η “Τράπεζα της Πίστεως» είναι ο ναός του. Το χρήμα λοιπόν είναι μία πίστωση, ενα δάνειο και σε πολλά νομίσματα (στην στερλίνα στο δολλάριο, αλλά όχι και αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίσει στο ευρώ) είναι ακόμη γραμμένο ότι η κεντρική τράπεζα εγγυάται την εξόφληση του αντίτιμου ποσού που αναγράφεται στο νόμισμα.  Η κρίση που αντιμετωπίζει η μεταπατερική εποχή άρχισε, όχι από την εμφάνιση του ιού,  από μία απερίσκεπτη σειρά δραστηριοτήτων πάνω στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που άλλαζε συνεχώς αξία, πουλιόταν και ξαναγοράζονταν   πάμπολλες φορές πριν επιδείξει  την πραγματική του αξία. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός και οι τράπεζες - που είναι το κύριό του του όργανο- λειτουγεί παίζοντας με την πίστη των ανθρώπων. Αλλά αυτό επίσης  σημαίνει ότι η υπόθεση του Walter Benjamin σύμφωνα με την οποία ο καπιταλισμός είναι στην πραγματικότητα, μία θρησκεία, και μάλιστα η πιο ανελέητη και ασύμφορη που εμφανίσθηκε ποτέ στον πλανήτη, γιατί δεν γνωρίζει ούτε απολύτρωση ούτε ανακωχή θα πρέπει να αξιολογηθεί κατάλληλα. Η Τράπεζα με τους γκρίζιους και σκυθρωπούς ανωτέρους υπαλλήλους της πήρε την θέση της Εκκλησίας και των ιερέων και, κυβερνώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα  εξουσιάζει και μεταχειρίζεται την πίστη -την σπάνια εμπιστοσύνη -που η εποχή μας διαθέτει. Και το πράττει με τρόπο λίαν ανεύθυνο και χωρίς κανένα δισταγμό, προσπαθώντας να κερδίσει χρήματα από την εμπιστοσύνη και την ελπίδα των ανθρώπων, καθορίζοντας το δάνειο που θα έχει  ο κάθε άνθρωπος καθώς και την τιμή που θα πρέπει να πληρώσει γι᾽αυτό (ακόμη και το δάνειο του κάθε κράτους που σιγά σιγά εγκατέλειψε  την αυτονομία του και την εθνική του ανεξαρτησία.). Με αυτό τον τρόπο  κυβερνώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κυβερνά όχι μόνο τον κόσμο, αλά και το μέλλον του κάθε ανθρώπου, ένα μέλλον που η κρίση καθιστά ακόμη πιο μικρό και με ημερονημία λήξεως.

          Αν πάλι σήμερα η πολιτική δεν είναι πια δυνατή,  αυτό έγινε γιατί η χρηματοπιστωτική εξουσία πήρε για τον εαυτόν της κάθε πίστη και κάθε μέλλον, όλο τον χρόνο και τις ελπίδες. Όσο θα διατηρείται αυτή η πραγματικότητατα, όσο η κοινωνία μας που νομίζει ότι είναι λαϊκή και άθεη θα βρίσκεται υπό την εξουσία της πιο σκοτεινής και απερίσκεπτης θρησκείας, θα είναι πολύ καλύτερα αν ο καθένας από εμάς πάρει πίσω  το μέλλον του από τα χέρια αυτών των σκοτεινών ψευτοπροφητών και ψευδοϊερέων τραπεζιτών, καθηγητών  και ανωτέρων υπαλλήλων  των εταιριὠν rating.

       Βέβαια  το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να πράξει κανείς θα είναι  να μην κοιτάει πιά  το μέλλον του, με τον ίδιο ονειρικό τρόπο, που οι τράπεζες επιθυμούν μαζί με τους αγαπολόγους οπαδούς της “θεολογίας» του προσώπου, αλλά να γυρίζει και το βλέμμα του πίσω στο παρελθόν. Πρώτα για να γνωρίσει την πραγματική πίστη που οι Πατέρες διδάσκουν και δεύτερον για να καταλάβει πώς έγιναν όλα αυτά και παραδόθηκε η ελευθερία, όχι στα χέρια του Θεού, αλλά στα άπληστα των τραπεζιτών. Η Πατρολογία δεν είναι πια μία αρχαιολογία αλλά η μοναδική οδός  εισαγωγής στο μέλλον.