Αυτή την όρεξη, το πρόσωπο που ακολουθεί την φύση του, την στρέφει προς τον Θεό για να πληρωθεί με την μυστική απόλαυση του ορεκτού προς το οποίο έχει κινηθεί. Και κορεσμός αυτής της απόλαυσης είναι η επίταση στο άπειρο της ίδιας όρεξης εκείνων που απολαμβάνουν. Ο άνθρωπος όμως της πτώσεως, ο άνθρωπος της σημερινής εποχής δια του γνωμικού του θέληματος, χρησιμοποίησε την φυσική ενεργή όρεξη και αντί να την ακολουθήσει για να τον φέρει μέσα στον Θεό,  την ιδιοποιήθηκε της άλλαξε την κατεύθυνση και την έστρεψε προς την ύλη. Απομακρύνθηκε από τον Θεό και έπεσε στην άγνοια. Επομένως η λογικότητα του ανθρώπου, έγινε συνώνυμο της αναζήτησης της σκέψης , της κρίσης και της προαίρεσης, διατί τα πάντα είναι αμφίβολα πια και δεν υπάρχει μια σταθερότητα. Πίστεψε ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να γίνει Θεός από μόνος του και να έχει μια σταθερή γνώση. Αλλά η γνώση έγινε αμφίβολη. Δεν γνωρίζει με πλήρη τρόπο και προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ δύο εναλλακτικών καταστάσεων. Ακριβώς αυτή είναι η λογική που χρησιμοποιεί  η επιστήμη.

      Αρκεί λοιπόν κανείς  να σκεφτεί, για παράδειγμα, πώς η μοντέρνα φυσική χρησιμοποιεί το πείραμα.  Οποιοδήποτε και να είναι αυτό έχει να διαλέξει μεταξύ δύο ενναλακτικών καταστάσεων. Δηλαδή το αποτέλεσμα του πειράματος ή θα αποδειχθεί αληθινό ή εσφαλμένο, ή μηδέν ή ένα, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα των ηλεκρονικών υπολογιστών.  Όταν το πείραμα αποδεικνύεται αληθινό τότε αρχίζουμε να επαληθεύουμε μία γνώμη, επεξεργαζόμαστε έναν φυσικό νόμο, ο οποίος θα ισχύει βέβαια μέχρις ότου  κάνουμε  άλλα πειράματα, οπότε ή θα ευρύνουμε τον νόμο ή θα τον καταργήσουμε. Όσο προχωρεί η τεχνογνωσία τόσο μεγαλώνει η δυνατότητα του ανθρώπου να κάνει πιο ακριβή πειράματα, και να ευρύνει πιο πολύ ή ν᾽αλλάξει τους νόμους. Και αυτή η διαδικασία δεν σταματά. Όταν ο επιστήμονας ανακαλύψει ακριβείς νόμους επεξεργάζεται  και μία θεωρία. Η θεωρία όμως δεν είναι τίποτε άλλο, από έναν  ανθρώπινο τρόπο κατανόησης, ο οποίος πάντοτε είναι αμφίβολος, γι᾽αυτό οι επιστημονικές θεωρίες είναι ανεπαρκεἰς. Έχουν ανάγκη από τη συνεχή επαλήθευση των δεδομένων και από την διάψευση. Η κάθε επιστημονική θεωρία θα πρέπει συνεχώς να δοκιμάζεται με τις νέες πειραματικές μετρήσεις και να τίθεται σε αμφισβήτηση με την διάψευση, γιατί είναι αμφίβολη. Μπορεί κάλλιστα να υπάρξουν άλλες θεωρίες που να εξηγούν τα ίδια πειραματικά δεδομένα, ίσως με πιο πολύπλοκο τρόπο  ή μη οικονομικά ανεκτό.

       Στην φυσική από την Αναγέννηγη και μετά, καλλιεργήθηκε  η μηχανιστική άποψη. Η άποψη όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, είναι ένας ανθρώπινος τρόπος ερμηνείας και κατανόησης της φύσης. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την θεώρηση ο κόσμος, το σύμπαν, είναι μία μηχανή που διέπεται από νόμους μηχανικούς. Αυτή η ιδέα προήλθε από τον τρόπο που ο άνθρωπος εφήρμωσε τους νόμους που ανακάλυπτε. Δηλαδή όταν ανακάλυπτε ένα νόμο έφιαχνε και μία μηχανή. Δημιουργούσε  μηχανές με απώτερο σκοπό την κυριαρχία στην φύση ή  στους άλλους ανθρώπους, δια μέσου της πολεμικής τεχνογνωσίας. Συνήθως οι μοντέρνες θεωρίες περνούσαν πρώτα σαν εφαρμογή στην πολεμική βιομηχανία και μετά σε άλλους τομείς ανάπτυξης. Πάντοτε όμως επικρατούσε η λογική της ιδιοτέλειας, της κυριαρχίας. Το γνωμικό θέλημα  επιθυμούσε να παραμείνει στην μνήμη του κάθε ανθρώπου, της κάθε εποχής δια μέσου των επιτευγμάτων και της ανωτερότητας που θ᾽αποκτούσε. Αυτή ήταν και η μόνη αθανασία που θα μπορούσε να επιτύχει. 

       Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται και στον παρόντα αιώνα. Αρκεί να σκεφτούμε την λογική που υπάρχει πίσω από την δημιουργία των υπολογιστών. Κατασκευάσαμε τους υπολογιστές και τους δώσαμε τεράστιες δυνατότητες. Μέσα σε αυτούς δημιουργήσαμε ένα εικονικό (virtuale)  κόσμο, δικό μας, ιδιοτελή, όπως εμείς τον φανταζόμαστε. Φέραμε δια του διαδικτύου σε επικοινωνία τους υπολογιστές και προσπαθούμε να περάσουμε, σ᾽αυτή τη εικονική (virtuale) πραγματικότητα, όλες μας τις γνώσεις και τις δυνατότητες επικοινωνίας. Αν θέλουμε ο τρόπος της σκέψεώς μας να γίνει γνωστός στην ανθρωπότητα, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτή την εικονική πραγματικότητα γιατί πια μέσω του διαδικτύου βρίσκουμε τους τρόπους σκέψεως των ανθρώπων κάθε εποχής. Οι αποστάσεις, μέσα σ ᾽ αυτή τη πραγματικότητα, λοιπόν μίκρυναν και μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας σε όποιο μέρος του πλανήτη και να βρισκόμαστε.

      Oι προοπτικές είναι ακόμη πιο μεγάλες. Φανταστείτε τώρα στο άμεσον μέλλον δισεκατομμύρια υπολογιστές σε επικοινωνία ο ένας με τον άλλο. Αυτοκίνητα, μέσα συγκοινωνίας, που θα κατευθύνονται μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών. Δισεκατομμύρια μηχανών αλληλοσυνδεόμενων.  Βέβαια όλη αυτή η επικοινωνία και εξέλιξη θα μας υποχρεώσει να ξεπεράσουμε τα εθνικά σύνορα. Τα κράτη σιγά σιγά αρχίζουν από τώρα να χάνουν την αυτονομία τους. Κάποιος για παράδειγμα που βρίσκεται στην Ελλάδα μπορεί να επικοινωνεί με έναν που μένει στην Αμερική, ή στην Αυστραλία ή στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι άνθρωποι στο άμεσο μέλλον θα συνδέονται μεταξύ τους όχι τόσο από το εθνος, όπως μέχρι τώρα ζήσαμε, αλλά από τα κοινά προσωπικά τους, δηλαδή γνωμικά τους ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Αυτός που δεν θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει αυτή την εικονική πραγματικότητα θα καταδικαστεί στην αφάνεια, γιατί δεν θα είναι σε θέση να δείξει τον δικό του τρόπο υπαρξεως και βέβαια θα έχει πρόβλημα  στην εύρεση εργασίας. Επειδή τώρα πια, συνδιάζοντας τα προσωπικά ενδιαφέροντα με την νέα δυνατότητα, θα μπορούν οι άνθρωποι  να συναντιούνται και να δημιουργούν κοινότητες βασισμένες  στις προσωπικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο θα  βρίσκουν  δουλειά και θα μπαίνουν  σ᾽ένα παραγωγικό σύστημα.  Ήδη έχουν δημιουργηθεί ανά τον κόσμο αυτές οι πρώτες κοινότητες, οι οποίες δίνουν τεράστιες δυνατότητες στους σημερινούς νέους. Οι άνθρωποι θα επικοινωνούν και θα προοδεύουν δια μέσου των σχέσεων που θα δημιουργήσουν τα διαφορετικά γνωμικά θελήματα τα οποία θα εκφράζονται με τους συνδεδεμένους ανά τον κόσμο ηλεκρονικούς υπολογιστές. Χωρίς  λοιπόν αυτές τις μηχανές δεν θα υπάρξει δυνατότητα προόδου, ανάπτυξης και εισόδου στον κόσμο της αθανασίας.

     Επειδή λοιπόν η λογική του ανθρώπου δημιουργούσε και δημιουργεί  μηχανές, φαντάστηκε και την φύση  σαν μια μηχανή,  ένα  κομπιούτερ θα λέγαμε σήμερα, μια μηχανή  βέβαια τέλεια, η οποία δουλεύει με τέτοιο τρόπο που ακόμη δεν είμαστε σε θέση να  καταλάβουμε πλήρως. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η μηχανιστική άποψη εφαρμόστηκε σε όλους τους τομείς. Δηλαδή στην κβαντομηχανική,  στην αστρονομία,  στον άνθρωπο, με τους σωματικούς και ψυχικούς μηχανισμούς,  στην πολιτική και στην οικονομία.  Η σημερινή επιστήμη όχι μονο δημιούργησε την μηχανιστική άποψη και με αυτή προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα, μα με την επιστημονική θεωρία του bing bang και της εξέλιξης, προσπάθησε να ερμηνεύσει την γέννεση και τη λειτουργία του κόσμου.

O Κόσμος λοιπόν, αυτή η μηχανή,  είναι ένα προϊόν μιας εξελικτικής διαδικασίας. Μιας εξελικτικής διαδικασίας που έχει σαν αρχή τον πόλεμο και την σύγκρουση. Από το κενό ίσως αναδύθηκαν τα πρώτα σωμάτια της ύλης ( μποζόνε του Higgs, quarκ, antiquarκ, ηλεκτρόνια) και αυτά με τυχαίο τρόπο και με την λογική της σύγκρουσης δημιούργησαν το σύμπαν. Με άλλα λόγια αυτήν την πολύπλοκη μηχανή στην πραγματικότητα δεν την έφιαξε κάποιος Θεός. Μα και να υπάρχει, είναι αδιάφορος για τον επιστήμονα, γιατί άφησε τα πάντα να εξελιχθούν με μηχανιστικό και τυχαίο τρόπο. Ο Θεός λοιπόν είναι περιττός όχι μόνο στην δημιουργία αλλά και στην εξέλιξη αυτής της μηχανής και βέβαια  η επιστήμη τον αγνοεί θεληματικά.

      Αφού λοιπόν ο Θεός είναι περιττός για την επιστήμη, πώς βλέπει αυτή την εξέλιξη του κόσμου μέσα στον οποίον ζούμε, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε; Η θεωρία της εξέλιξης προβλέπει μόνο λογικές και μαθηματικές δυνατότητες. Είναι αυτές οι δυνατότητες που ζήσαμε όλοι μας τώρα στην εποχή του κορωνοϊού. Η επιστήμη ανέλυε θεωρείες και μαθηματικά μοντέλλα χωρίς να υπολογίζει την δύναμη του Θεού τόσο πολύ απροκάλυπτα που θεληματικά απαγόρευσε κάθε προσευχή και κάθε λειτουργία σε χριστιανικούς ναούς. Ούτε τον ήχο μίας καμπάνας θέλησε ν᾽ακούσει. Εσίγησαν τα πάντα και οι αυλαίες των εκκλησιών αναγκάσθηκαν να πέσουν κάτω, χωρίς βέβαια να υπάρξουν πολλές φωνές διαμαρτυρίας αλλά με την ευλογία την ποιμένουσας εκκλησίας! Εγκαινιάσθηκε μία νέα εποχή όπου η επιστήμη πια και τα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτήν θα κανονίζουν το μέλλον της ανθρωπότητος, χρησιμοποιώντας μία “μονομερή αναμφισβήτητη γνώση» στηριζομένη μόνο σε λογικές δυνατότητες, όπως βέβαια καταλαβαίνει την λογική σήμερα ο άνθρωπος της πτώσεως που χρησιμοποιεί γνωμικό θέλημα. Ας δούμε όμως μερικές για να πάρουμε μία γεύση:  Υπάρχει μια δυνατότητα να πεσει ένας μετεωρίτης στην γή και να την καταστρέψει. Τι θα έχει να πει στο σύμπαν μια τέτοια καταστροφή; Απολύτως τίποτα. Γιατί το σύμπαν υπήρχε και πριν και ασφαλώς θα υπάρξει και μετά την καταστροφή της γης. Άλλη θεωρητική δυνατότητα. Μπορεί να εμφανιστεί ένας νέος ιός που θα έχει την δυνατότητα να εξοντώσει τον άνθρωπο και πολλά είδη αν δεν προσαρμοστούν. Τι έχει να πει αυτό στην ιστορία της γής και του σύμπαντος; Απολύτως τίποτα. Θα πεθάνουν πολλοί άνθρωποι, ίσως και να εξαφανισθεί το ανθρώπινο είδος αν η επιστήμη του δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την απειλή, αλλά θα μείνει ο ιός  και ίσως μετά από δισεκατομμύρια χρόνια εντελώς τυχαία θα ξαναδημιουργηθεί ένας άλλος παρόμοιος πολιτισμός. Αλλωστε η ηλικία της γής, εν συγκρίσει με την εμφάνιση του ανθρώπου, δικαιολογεί πολλούς προγενέστερους πολιτισμούς πριν την εμφάνιση του Homo Sapiens. Μια άλλη δυνατότητα που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή είναι η ακόλουθη: ο άνθρωπος θα μπορέσει να καλυτερέψει τον ευατό του, τόσο πολύ που δύσκολα μπορούμε να το συλλάβουμε  με την φαντασία. Η μελέτη του γεννετικού κώδικα είναι σε θέση να προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να γίνει δυνατόν στην επιστήμη να εισάγει νέα γονίδια στο DNA του ανθρώπου τα οποία θα τον κάνουν πιο ανθεκτικό, πιο γρήγορο και πιο δυνατό (transumani). Από την άλλη μεριά χρησιμοποιώντας την βιοτεχνολογία η επιστήμη σε λίγο καιρό θα είναι σε θέση να αντικαταστήσει μέρη του ανθρωπίνου οργανισμού με βιονικά που θα  δώσουν  στον άνθρωπο μεγάλες  δυνατότητες. Τέτοια πειράματα και  θεωρίες υπάρχουν πολλές και δεν ανήκουν βέβαια στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Αν ο Homo Sapiens επιζήσει η τεχνολογία και η γνώση του γεννετικού κώδικα, θα μπορέσουν να τον μεταλλάξουν καθώς και να εξαλείψουν ασθένειες, όπως ο καρκίνος, που τώρα μαστίζουν την ανθρωπότητα. Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία των νικητών, θα είναι σε θέση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να δημιουργήσει τον καινό άνθρωπο όπως αυτή τον φαντάζεται και συμφέρει στην σκοπιμότητά της. Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει για παράδειγμα  ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι, ο ίδιος είναι κατασκευασμένος να ζήσει μόνο στην γή και στο πεδίο βαρύτητας που έχει ο πλανήτης μας.  Ο Homo Sapiens δεν  είναι σε θέση  να ζήσει σ᾽ένα πεδίο βαρύτητας πολύ μικρό, όπως αυτό της σελήνης. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει σε πολύ μεγάλες επιταγχύσεις και σε ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός. Πολύ δύσκολα ο άνθρωπος, όπως είναι ο ανθρώπινος οργανισμός και ο χρόνος που ζούμε στο πεδίο βαρύτητας της γής, μπορεί να πραγματοποιήσει διαστημικά ταξίδια. Για να το καταλάβει κανείς καλύτερα ας φανταστεί ένα φανταστικό διαστημόπλοιο, επανδρωμένο, που κινείται με ταχύτητα πολύ κοντινή με την ταχύτητα του φωτός. Ας υποθέσει επίσης ότι το διαστημόπλοιο μπορεί να καλύψει μια συγκεκριμένη απόσταση που το χωρίζει από έναν πλανήτη σε  σαράντα χριόνια, είκοσι να πάει και είκοσι να γυρίσει. Για τον άνθρωπο που ταξιδεύει με αυτές τις ταχύτητες, ο χρόνος θα κυλίσει  πιο αργά, γιατί ο χρόνος δεν είναι μία σταθερά, μα εξαρτάται από την ταχύτητα. Για τον φανταστικό ταξιδιώτη θα περάσουν μόνο 40 χρόνια. Για τη γη όμως θα έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια. Πώς θα είναι η γή  στον γυρισμό, θα υπάρχει ακόμη ή θα έχει καταστραφεί; Από την άλλη μεριά πώς ο οργανισμός του παράξενου αυτού ταξιδιώτη θα αντέξει σε τέτοιες επιταγχύσεις και ταχύτητες; Αυτός είναι ο λόγος που η εξέλιξη της επιστήμης σήμερα δεν έγινε όπως την περιμέναμε το 1960  ή 1970.  Τότε νομίζαμε ότι περίπου στο μακρυνό 2001 θα μπορούσε ο άνθρωπος να ταξιδεύει στο διάστημα. Τα διαστημικά όνειρα του ανθρώπου υποχώρησαν, γιατί ο οργανισμός του δεν είναι σε θέση ν᾽αντέξει σε περιβάλλοντα που έχουν  ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός και σε πεδία βαρύτητας διαφορετικά από αυτό της γης. Η μεγάλη ανάπτυξη της επιστήμης συγκεντρώθηκε στην τεχνολογία, στους υπολογιστές και στην δυνατότητα επικοινωνίας, με μεγάλη μας έκληξη, γιατί δεν το περιμέναμε. Τώρα όμως που μπήκαμε στην τρίτη χιλιετία η επιστήμη  θα έχει την δυνατότητα  ν᾽αλλάξει  τον γεννετικό κώδικα του ανθρώπου  σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορέσει ν᾽αντέξει σε πεδία βαρύτητας διαφορετικά και σε μεγάλες ταχύτητες; Θα έχει την δυνατότητα επέμβασης στον γενετικό κώδικα του ανθρώπου με το απώτερο σκοπό την επιβράνδυση του βιολογικού ρολογιού, ώστε να μπορεί να ζήσει πολύ καιρό ακόμη, γιατί το ξέρουμε ότι ο βίος βραχύς[1];  Βέβαια όλα αυτά ίσως ακόμη σήμερα ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας μας. Δεν ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας  όμως η επέμβαση στον γεννετικό κώδικα του ανθρώπου, εδώ στην Ευρώπη μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους. Δηλαδή για τη εξάλειψη ορισμένων ασθενειών που πλήττουν τον άνθρωπο. Στην Αμερική όμως και για άλλους λόγους, πιο εγωϊστικούς. Η αρχή έγινε και η προαίρεση του ανθρώπου της πτώσεως, πάει πολύ μακριά, πάντοτε με την λογική της σύγκρουσης, επικράτησης και προσωπικού συμφέροντος. Η λογική του γνωμικού θελήματος δια της οποίας ο άνθρωπος θέλει να γίνει Θεός στην θέση του πραγματικού Θεού, φιάχνοντας ένα είδωλο του εαυτού του, όπως το θέλει, λέγοντας πια με τον δικό του τρόπο στον Θεό ότι δεν του αρέσει η φύση του έτσι όπως ο Θεός την δώρησε. Περνάμε λοιπόν και ζούμε στην εποχή του αντιχρίστου, στην εποχή της μεγάλης αποστασίας.

Να λοιπόν ποιά είναι η λογική του πνεύματος της μεταπατερικής εποχής: o κόσμος είναι μία μηχανή που δημιουργήθηκε βάσει του νόμου της τυχαιότητος, από μόνη της χωρίς τη επέμβαση κάποιου Θεού, ο οποίος κι αν ακόμη υπάρχει δεν ενδιαφέρει τον κόσμο. Εξελίσσεται βάσει της τυχαιότητος. Η τυχαιότης λοιπόν είναι ένας νόμος της φύσεως. Επομένως ο άνθρωπος είναι ένα προϊόν, όχι της δημιουργίας κάποιου Θεού, αλλά της τυχαιότητος και της εξελικτικής διαδικασίας. Η εξέλιξη κατάφερε να δημιουργήσει κάποιο τέλειο λογικό όν το οποίο έχει το δικαίωμα να επεμβεί σ᾽όλη αυτή την διαδικασία και ν᾽αλλάξει τα πάντα σύμφωνα με το δικό του προσωπικό συμφέρον.  Ποιός θα μπορέσει να το εμποδίσει; Η ηθική;  Μα αυτή θα εξαρτηθεί μόνο από τα συμέροντα της πιο ισχυρής ομάδας που θα επικρατήσει μετά από μία πολεμική ή οικονομική σύγκρουση. Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο ο Θεός  εξωθείται στο περιθώριο. Ενδεικτικά για τον αναγνώστη θα επισημάνουμε τα λόγια του Stephen W. Hawking στην προσπάθειά του να μιλήσει για τον Θεό ή καλύτερα για την απουσία του Θεού από τον κόσμο, που δεν αντιπροσωπεύει βέβαια όλους τους επιστήμονες σήμερα, αλλά είναι πολύ ενδεικτικό για να καταλάβει κανείς το πνεύμα της νέας εποχής «ένα σύμπαν χωρίς όρια στο διάστημα, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, και χωρίς να έχει να κάνει τίποτε ένας δημιουργός»[2]

Αυτή είναι η καθαρή και συνεπής λογική του πνεύματος της εποχής. Μα δεν αρκεί σ᾽ένα σκεπτόμενο άνθρωπο γιατί είναι μονόπλευρη, όσο και αν η επιστήμη προσπαθεί να την καταντήσει μοναδική.  Εξετάζει μόνο εκείνο που θέλει να δει και αρνείται την ύπαρξη μιας άλλης διάστασης. Κλεἰνει τα μάτια όταν η λογική του κόσμου τούτου, μετασχηματίζεται κι αλλάζει, προσποιείται ότι δεν βλέπει την ύπαρξη της αναστάσεως του Θεανθρώπου. Στ᾽αλήθεια αν δεν υπήρχε η ανάσταση τότε θα είχε δίκιο το πνεύμα της εποχής. Τότε τα πάντα θα ήταν προϊόν συγκρούσεως και εξελίξεως και ο θάνατος θα ήταν απόλυτος κύριος. Τότε κι ο σταυρός δεν θα είχε κανένα νόημα κι ο αγώνας για την κατάργηση του γνωμικού θελήματος θα μας οδηγούσε όλους στην ψυχιατρική κλινική. Τότε κι η θεοπτική εμπειρία των αγίων που καταγράφει η εκκλησία μας, θα ήταν ένα προϊόν εξ᾽υπερεντάσεως του νευρικού συστήματος που δημιουργεί παραισθήσεις σε αδύνατους συναισθηματικά ανθρώπους.  Αν δεν υπάρχει ανάσταση φάγωμεν καί πίωμεν και ας ακολουθήσουμε φιλήδονη και απολαυστική ζωή. Αν δεν υπάρχει ανάσταση σε τί διαφέρουμε από τα άλογα ζώα; Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ας μακαρίσουμε τα θηρία του αγρού που έχουν την άλυπη ζωή. Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε Θεός υπάρχει ούτε πρόνοια, και όλα φέρονται και άγονται με τυχαίο τρόπο. Γιατί να, βλέπουμε να ζουν πολλοί σε έσχατη φτώχεια και να αδικούνται και να μη έχουν καμμιά φροντίδα στην παρούσα ζωή τους, ενώ βλέπουμε να ευημερούν αμαρτωλοί και άδικοι με πλούτη και με κάθε απόλαυση. Και ποιός λογικός άνθρωπος θα το θεωρήσει έργο δικαιοκρισίας ή σοφής πρόνοιας; Θα υπάρχει λοιπόν θα υπάρχει ανάσταση. Γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και σ᾽αυτούς που τον υπομένουν αποδίδει την αμοιβή. Αν λοιπόν η ψυχή μόνη της πήρε μέρος στους αγώνες της αρετής, μόνη και θα στεφανωθεί. Και άν μόνη της κυλίστηκε στις ηδονές, δίκαια και μόνη θα κολαζόταν. Αλλά επειδή ούτε την ύπαρξη είχαν χωριστή και ούτε την αρετή ούτε την κακία ακολούθησε η ψυχή χωρίς το σώμα, δίκαια θα πάρουν και τα δύο μαζί και τις αμοιβές.[3]

Κατά συνέπεια η ανάσταση  είναι γεγονός,  πραγματικότης και μαρτυρεί με αδιάψευστο τρόπο πως δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε σκλάβοι στην λογική του αιώνος τούτου. Αυτός ο εφήμερος άνθρωπος που τώρα κινείται υπό επιρροή νόμων που υπόκεινται στην φθορά και τον θανάτο, αυτός ο άνθρωπος που τρομοκρατείται από μικροσκοπικούς ιούς, θα μετασχηματιστεί, θ᾽αλλάξει, θα μεταβληθεί οριστικά. Στον χριστιανισμό δεν υπάρχει κανένας δυαλισμός ο οποίος ισχυρίζεται ότι, μετά τον θάνατο η ψυχή χωρίζεται από το σώμα  και ζεί αιώνια σ᾽ένα κόσμο πνευματικό, με εντελώς διαφορετικούς νόμους, ενώ το σώμα διαλύεται εις τα εξ᾽ων συνετέθη  γιατί έτσι ορίζει η νομοτέλεια που επικρατεί στο σύμπαν, το οποίο θα παραμείνει αιώνιο με τους ίδιους απαραβίαστους νόμους. Αντίθετα πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος με την λογική που ξέρουμε είναι προσωρινός. Δεν θέλησε ο Θεός να λειτουργεί κατ᾽αυτό τον τρόπο. Η λογική του διαβόλου παρέσυρε τον άνθρωπο σ᾽έναν κόσμο που βασιλεύει η φθορά κι ο θάνατος, επειδή τον τράβηξε μακριά από τον Δημιουργό και τον έστρεψε στην ύλη η οποία από μόνη της δεν θα μπορούσε ποτέ να διατηρήσει τον άνθρωπο για πάντα. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτή  δεν έχει την αρχή της ζωής μέσα της. Τα πάντα φθείρονται και πεθαίνουν και το σύμπαν με την γνωστή του νομοτέλεια θα χαθεί, αλλά ο άνθρωπος θ᾽αναστηθεί. Και λέγοντας ανάσταση εννοούμε την ανάσταση των σωμάτων. Γιατί ανά-σταση είναι δεύτερη σύ-σταση αυτού που έπεσε. Άλλωστε οι ψυχές ως αθάνατες πως θ᾽αναστηθούν; Γιατί αν ορίζουν τον θάνατο σαν χωρισμό της ψυχής από το σώμα, οπωσδήποτε η ανάσταση είναι η νέα συνάφεια της ψυχής και σώματος και δεύτερη σύσταση του ζώου που διαλύθηκε κι᾽έπεσε. Το ίδιο λοιπόν το σώμα που φθείρεται και διαλύεται, το ίδιο θ᾽αναστηθεί άφθαρτο. Γιατί δεν αδυνατεί αυτός που αρχικά από το χώμα της γης το συγκρότησε ξανά να το αναστήσει, μετά την διάλυση και την επιστροφή του στη γή, από την οποία είχε ληφθεί, κατά την απόφαση του Δημιουργού.[4]

Καταργήθηκε λοιπόν η θρησκεία των διαμόνων (εννοεί το πνεύμα της εποχής). Η κτίστη αγιάστηκε με το θείο αίμα, βωμοί και ναοί ειδώλων γκρεμίστηκαν, θεογνωσία φυτεύθηκε. Τριάδα λατρεύομεν ομοούσια και άκτιστη, ένας Θεός δημιουργός των όλων και Κύριος. Αρετές πολιτεύονται, ελπίδα αναστάσεως δωρήθηκε με την ανάσταση του Χριστού, οι δαίμονες τρομάζουν μπροστά στους άλλοτε υποχείριους ανθρώπους, και το θαυμαστό βέβαια ότι τα πάντα κατορθώθηκαν με τον σταυρο, τα πάθη και τον θάνατο. Σε όλη τη γη έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο της θεογνωσίας, κατατροπώνοντας τους αντιπάλους όχι με πόλεμο, με όπλα και με στρατόπεδα, αλλά λίγοι φτωχοί, άσημοι, διωκόμενοι, που κακοποιούνταν και θανατώνονταν, κηρύσσοντας τον Χριστό, που σταυρώθηκε και θανατώθηκε κατά την σάρκα, νίκησαν τους σοφούς και δυνατούς. Γιατί τους ακολουθούσε η παντοδύναμη δύναμη του σταυρωμένου Χριστού. Ο Θάνατος ο παλιότερα πιο φοβερός εχθρός νικήθηκε και τώρα ήδη ο άλλοτε μιαρός και μισητός διάβολος καταδικάζεται από την ζωή. Αυτά είναι τα κατορθώματα της παρουσίας  του Χριστού, αυτά τα γνωρίσματα της δυνάμεώς Του. Γιατί δεν διέσωσε, όπως δια μέσου του Μωυσή, έναν λαό από την Αίγυπτο και την δουλεία του Φαραώ, σχίζοντας την θάλασσα, αλλά μάλλον γλύτωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από την φθορά του θανάτου και τον πικρό τύραννο της αμαρτίας, οδηγώντας προς την αρετή, όχι με την βία, ούτε προστάζοντας να παραχώνουν στην γή τους αμαρτωλούς και να τους καίνε και λιθοβολούν, αλλά πείθοντας με πραότητα και μακροθυμία να προτιμούν οι άνθρωποι την αρετή  και για χάρη της να υποβάλλονται στους πόνους και να βρίσκουν σ᾽αυτούς την ευχαρίστηση. Άλλοτε όσοι αμάρταναν κακοποιούνταν και εντούτοις επέμεναν στην αμαρτία και αυτή λογιζόταν σ᾽αυτούς ως θεός. Τώρα όμως για την ευσέβεια και την αρετή προτιμούν τις κακώσεις και τα βασανιστήρια και τον θάνατο.[5]

Σε σένα ανήκει η δόξα Χριστέ, Λόγε του Θεού και σοφία και δύναμη και Θεέ παντοκράτορα. Σε σένα που με την παρουσία Σου τον σταυρό και την ανάσταση, κατήργησες την λογική του κόσμου τούτου, μας απήλλαξες από την φθορά και τον θάνατο και μια νέα ζωή για μας πολιτεύεται, ήδη από αυτόν τον αιώνα, γιατί αφού Εσύ αναστήθηκες από τους νεκρούς έδωσες σε μας όλους μια καινή προοπτική.

ΠΗΓΕΣ! 

[1] Ιπποκράτης, Αφορισμοί. Το χρησιμοποίησε ο Σένεκας στην αρχή του βιβλίου του De brevitate vitae.

2 Απο το BIG BANG στις μαύρες τρύπες:  Εκδόσεις Rizzoli στα Ιταλικά: Εισαγωγή σελιδα 10.  Ο Stephen W. Hawking (Oxford 1942) είναι ο πιο γνωστός και σημαντικός κοσμολόγος που υπάρχει σήμερα, γνωστός ιδιαίτερα για τις μελέτες που έκανε στις μαύρες τρύπες. Παρά την σοβαρή νευρολογική ασθένεια που τον καταδίκασε σε ακινησία, το 1979 μέχρι το 2009 πήρε την έδρα της Λουκασιανής Μαθηματικής στο Cambridge, τη ίδια έδρα που κατείχε ο Newton

 3 Ιωάννης Δαμασκηνός. Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως. 27, 100, Περί αναστάσεως. Εκδόσεις Πουρνάρα Θεσσαλονίκη σελίδα 444

4 Ιωάννης Δαμασκηνός. Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως. 27, 100, Περί αναστάσεως. Εκδόσεις Πουρνάρα Θεσσαλονίκη σελίδα 444

5 Ιωάννης Δαμασκηνός. Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως. 4,77 Εκδόσεις Πουρναρα Θεσσαλονίκη σελίδα 334.