Οφείλουμε να επιλέξουμε τον ανάδοχο με πνευματικά και όχι με κοσμικά κριτήρια. Δεν σημαίνει ότι ο κολλητός που πίνουμε κρασάκι στην ταβέρνα κάνει να γίνει και ανάδοχος του παιδιού μας στο Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δεν μπορούμε και δεν έχουμε δικαίωμα να παίζουμε με τα Ιερά Μυστήρια , διότι μοιάζει σαν να παίζουμε με τη φωτιά. Και εννοείται δεν παίζουμε με την ψυχή και την σωτηρία του παιδιού. Δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό λοιπόν που λέει ο «Άγιος Νικόδημος»: Αν οι ανάδοχοι ήξεραν το τί λένε, τί υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα και τί μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν ούτε και αν τους παρότρυναν με θερμά παρακάλια.
Ο Ανάδοχος έχει δύο σαρκικά παιδιά και βαπτίσει πχ άλλα δύο θα κριθεί για τέσσερα ! Οπότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι τα πράγματα.
Μην ξεχνάμε αγαπητοί μου , ότι όταν το παιδί βγει από την κολυμβήθρα ο πρώτος που αγγίζει το παιδί δεν είναι καν η μάνα που το γέννησε αλλά ο ανάδοχος! Τι μεγάλη τιμή ! Το μεγαλείο ευθύνης και αναδοχής!
Οπότε να επιλέξουμε ανάδοχο με καθαρά πνευματικά κριτήρια.Ο Ανάδοχος να έχει πνευματικό-εξομολόγο να βρίσκεται σε μετάνοια , να εκκλησιάζεται και να βαδίζει στον δρόμο της σωτηρίας ώστε να γίνει συνοδοιπόρος του βαπτιζομένου. Είναι φοβερό να ψάχνουμε με την κάθε λεπτομέρεια ποιος θα κάνει αγγλικά στο παιδί μας, πιάνο , ή έναν καλό γιατρό για ένα νόσημα, αλλά για τον ανάδοχο να αποφασίζουμε έτσι στο πόδι, που λέει και ο σοφός λαός. Είναι τραγικό οι ανάδοχοι να μην μπορούν να διαβάσουν καν μέσα από το βιβλίο το Σύμβολο της Πίστεως. Αν δεν μπορεί κάποιος να διαβάζει το Σύμβολο της Πίστεως σημαίνει ότι δεν το πιστεύει, άρα δεν το ζει , οπότε δεν μπορείς να μεταδώσεις κάτι που δεν ζεις και δεν βιώνεις. Έχουμε ακούσει απίστευτα πράγματα : "Πάτερ, επιλέξαμε αυτόν τον ανάδοχο διότι είμαστε κολλητοί απο μικροί , τα πίναμε, κάναμε τρέλες και έχουμε καλή φιλία". Και ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έχει σχέση με το Χριστό όσο έχει σχέση το φως με το σκοτάδι. Καλός ο κολλητός σου αδερφέ αλλά δεν κάνει για ανάδοχος. Να βρούμε λοιπόν, αναδόχους να "μυρίζουν" λιβάνι για να οδηγήσουν τα παιδιά στο Χριστό και την σωτηρία και όχι στην αμαρτία, την μέθη, την κραιπάλη. Ποιός ανάδοχος άραγε οδηγεί το παιδί στην εξομολόγηση; στην Εκκλησία; Του λέει λόγια σωτηρίας ; Προσεύχεται για την ψυχή του;...
Η αναδοχή ενός ανθρώπου απο το βάπτισμα δεν κλείνει με μία λαμπάδα, λίγο χαρτζιλίκι , και κάποια δωράκια απο τα jumbo για να βγάλουμε την υποχρέωση με την οικογένεια.
Η καλλιέργεια των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος που δίδονται με το Άγιο Χρίσμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Η ευθύνη είναι τεράστια και έχει τεράστιο πνευματικό κόστος. Οφείλουμε να δείξουμε τον ανάλογο σεβασμό.
Τέλος, κάτι που έχει και κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Πολλοί γονείς επιλέγουν αναδόχους που είναι από άλλο μέρος και όχι από εκεί που μένουν (ίσως και από την άλλη άκρη της Ελλάδος) με αποτέλεσμα το παιδί να μην φωνάξει ποτέ νονό ή νονά και απλά να παίρνει ένα δωράκι με το ταχυδρομείο με την πνευματική επαφή να είναι ανύπαρκτη. Ας τα προσέξουμε αυτά αγαπητοί μου. Θα δώσουμε φρικτό λόγο. Η βάπτιση δεν ειναι ένα μπανάκι που κάνει το παιδί στην Εκκλησία για να του κόψει ο παπας τα μαλλάκια και να φωνάξει ένα όνομα μπροστά σε κόσμο. Με το Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος γινόμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Έχουμε ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ για σωτηρία !!!
Αλήθεια αγαπητοί μου γονείς εκτός από τα αγγλικά , το πιάνο, τα 19αρια στις Πανελλήνιες και την εξωτερική ομορφιά των παιδιών για να καμαρώνουμε προς τα έξω , μήπως ήρθε και η ώρα να ασχοληθούμε με την ψυχή τους ; Ερωτήματα . . . που ο καθένας καλείται να απαντήσει με πράξεις και βιώματα εν Χριστώ αγάπης.
