και φυσικά θα το συνδέσουμε από την δική μας ματιά σε μια πιο βαθειά υπαρξιακή αναφορά στην αξία του ανθρωπίνου προσώπου και το νόημα της ζωής! Έχοντας αυτά  ως εισαγωγή προαπαιτούμενα ας ξεκινήσουμε και το σημερινό άρθρο …

Πριν λίγες μέρες που δημοσιεύτηκε και αυτό το άρθρο μας, χρειάστηκε να πάμε ως Συνοδοί στενού μας συγγενικού προσώπου τα επείγοντα σε γνωστό και από τα μεγαλύτερα Νοσοκομεία της χώρας μας!  Οι Εικόνες πραγματικά συγκλονίστηκες, καταιγιστικές, που προκαλούσαν λύπη, πολλές φορές και εκνευρισμό αλλά και πολύ σκέψη και προβληματισμό! Όσοι δουλεύουν στο χώρο και τους έχει γίνει ρουτίνα όλα αυτά θα τους είναι οικεία και πολύ γνωστά, αλλά επειδή σαν και εμένα που δεν έχει μάθει σε τέτοιες εικόνες σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί, θα προσπαθήσω να δώσω μια εικόνα το τι συναντήσαμε:

Με το που φτάσαμε στα επείγοντα μας παρέπεμψαν στη Γραμματεία για καταγραφή, μας έδωσαν το καταγραφικό έγγραφο και μας παρέπεμψαν σε γραφείο κοντά στην είσοδο όπου υπήρχαν Γιατροί και ανάλογα με την πάθηση και το περιστατικό σε παρέπεμπαν στο ανάλογο Ιατρικό Τμήμα! Μέχρι εδώ ήταν  η Βιτρίνα ότι όλα είναι καλά γιατί δεν είχαμε καθυστερήσει πολύ, ούτε είχαμε πολλές ουρές…! Το κακό ξεκίνησε στο τμήμα! Επειδή μας παρέπεμψαν σε νευροχειρούργο για αξονική…εκεί άρχισε η ταλαιπωρία! Ένας άνθρωπος της Ασφάλειας του Νοσοκομείου (Σεκιουριτάς όπως τον λέμε) μας ζήτησε το παραπεμπτικό να το δώσει αυτός στους Γιατρούς και εμείς να περιμένουμε έξω! Έξω; Μια ουρά πάνω από 25 ανθρώπους με άλλους τόσους περίπου συνοδούς! Ταυτόχρονα τα νοσοκομειακά να έρχονται ανά 5-10 λεπτά και να ξεφορτώνουν συνεχώς κόσμο διαφόρων ηλικιών και να μπαίνουν στο τμήμα αφήνοντας του ήδη περιμένοντας πιο πίσω στην αναμονή! Μη τα πολυλογούμε πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες για να μας φωνάξουν και μάλιστα όρθιοι αφού τα εξωτερικά καθίσματα ήταν όλα πιασμένα.

Όταν μας φώναξαν επιτέλους μέσα στο τμήμα, εκεί η κατάσταση αντί να βελτιώνεται όπως νομίζαμε η κατάσταση και η εικόνα χειροτέρεψε! Καρότσια και φορεία παντού! Οι γιατροί διασκορπισμένοι προσπαθούσαν να κάνουν το λειτούργημά τους αλλά όσο περνούσε η ώρα ο χώρος γέμιζε αντί να αδειάζει και τα έκτακτα περιστατικά που έρχονταν με πολυτραυματίες τους έκανε να αφήνουν μισοτελειωμένα τα προηγούμενα περιστατικά και να πηγαίνουν σε αυτά ! Οι συνοδοί να προσπαθούν να μάθουν για το τι θα γίνει στους ανθρώπους τους αλλά εισέπρατταν από γιατρούς και ανθρώπους της ασφαλείας να βγουν έξω και ενημερωθούν όταν ήταν  η ώρα! Αυτό δημιουργούσε ένταση και γενικότερα η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη! Όλο αυτό συνεχίστηκε όλο το απόγευμα έως αργά το βράδυ και τελικά έπρεπε να έρθουν οι πρώτες πρωινές ώρες που έληξε και η εφημερία για να γίνουν ομαλά τα πράγματα και εμείς να βρούμε λύση στο πρόβλημά μας!

Όλα αυτά που περιγράψαμε ήταν 1 ημέρα και σε ένα νοσοκομείο! Τι γίνεται σε όλα τα νοσοκομεία και όλες τις ημέρες; Φυσικά το άρθρο μας δεν έχει σκοπό να καυτηριάσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αν και μόνο  η αναφορά το καυτηριάζει από μόνο του, αλλά γιατί όλοι, ασθενείς, συνοδοί, γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι, κάποια στιγμή σε όλο αυτό το πανικό παγώνει για λίγο ο χρόνος και το μυαλό και η καρδιά αναρωτιέται τι κάνω εγώ εδώ; Αυτή τη ζωή ονειρεύτηκα να ζήσω; Γιατί ο κάθε ένας είχε να διηγηθεί την δική του ιστορία για το πως βρέθηκαν εκεί ταυτόχρονα αλλά σε άλλη θέση που αγγίζει και διακλαδώνεται με όλες τις πτυχές του Βίου (για την ποιότητα των δρόμων, για την οδική μας συμπεριφορά κτλ) ! Αυτή η σιωπηλή και προσωπική διαδικασία, είναι πιο σημαντική και  ουσιαστική από όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν εκεί, γιατί οι δικές μας αλλαγές π.χ. αν ένας έτρεχε και τώρα αποφασίσει να προσέχει και να μη ξανατρέχει κτλ είναι οι πιο σημαντικές που θα σπάσουν την αλυσίδα και αλληλουχία και θα ξεκινήσει η αλλαγή της κατάστασης τόσο σε περίπτωση οργάνωσης και υποδομών αλλά και εμπειρίας και βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών!

Το ίδιο συμβαίνει και στα πνευματικά, δεν έχει μεγάλη διαφορά μη νομίζετε! Εμείς εκτός από τους Γιατρούς έχουμε τον ίδιο τον Γιατρό και Σωτήρα των Ψυχών και των Σωμάτων μας! Έχουμε την Παναγία μας και όλους τους Αγίους ιδιαιτέρως τους Αναργύρους που είναι  Γιατροί και των ψυχών και των σωμάτων μας! Επομένως έχουμε ελπίδα, έχουμε παρηγοριά και κυρίως οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι στη Βασιλεία των Ουρανών όλα αυτά δεν θα υφίσταται δεν θα υπάρχει αρρώστια και κυρίως θάνατος, αλλά μόνο ΖΩΗ!  Ας το προσπαθήσουμε όλοι αυτή την Αιώνια Ζωή να την προγευθούμε από το εδώ και τώρα! Αμήν