Κάθε χρόνο πριν τις μεγάλες εορτές κλασικά η ίδια φράση : «Ξέρετε πάτερ μου, αυτό το κάνω συνέχεια, τι να κάνουμε τώρα, δε βαριέσαι, δεν αλλάζουν τα πράγματα». Οι πατέρες φυσικά αναφέρουν το «Έπεσες; Να σηκωθείς αμέσως!», με την προϋπόθεση του σκληρού αγώνα και όχι της αυτοδικαίωσης και ανάπαυσης. Εδώ όμως έχουμε την περίπτωση ανθρώπων που έχουν αναπαυτεί στο πάθος. Το έχουμε ερωτευτεί. Σαν να είμαστε «παντρεμένοι» με τον Χριστό, ενώ ταυτόχρονα έχουμε ερωμένη ένα πάθος και μετά να λέμε στον Χριστό ότι: «Εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα». Δεν θέλουμε στην ουσία να φύγουμε από το πάθος. Απλά το λέμε στην εξομολόγηση για να κοινωνήσουμε. Δηλαδή στην ουσία ενεργούμε με μια νομική και συναισθηματική εσωτερική τακτοποίηση, αλλά μετά τη Θεία Κοινωνία θα συνεχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι. Αναπαυόμαστε σε όλο αυτό. Τα χρόνια όμως περνούν και το πάθος μας τρώει την ψυχή, αλλά εμείς δεν θέλουμε να το βγάλουμε από τη ζωή μας. Είτε γιατί μας αρέσει, είτε γιατί το έχουμε συνηθίσει, είτε διότι έχουμε σχέση χρόνια μαζί του κλπ. Είμαστε στην ουσία αιχμάλωτοι του πάθους και όταν πάμε στην εξομολόγηση, απλά βγαίνουμε λίγο έξω από τη φυλακή και μετά τη Θεία Κοινωνία μπαίνουμε πάλι πίσω από τα κάγκελα με συγκάτοικο το πάθος μας.
Πολλοί πατέρες αναφέρουν σχετικά με τα πάθη ότι όπως το δέντρο που όσο πιο μεγάλο είναι σε ηλικία, τόσες περισσότερες τσεκουριές θέλει για να πέσει, έτσι και στην πνευματική ζωή, κάθε χρόνο που περνάει ο αγώνας γίνεται δυσκολότερος, αλλά με τη βοήθεια του Χριστού όλα είναι δυνατά. Όταν παλεύεις με τα θηρία, δεν πρέπει να χαλαρώσεις. Ο διάβολος δεν κοιμάται ποτέ, και οι δαίμονες μας ουρλιάζουν για τροφή οπότε καιρός για χάσιμο δεν υπάρχει.
Η πνευματική ζωή θέλει γενναίες αποφάσεις. Θέλει λεβεντιά, φιλότιμο και αγώνα με όλο μας το «είναι». Φως και σκοτάδι μαζί δεν μπορούν να υπάρξουν. Εμείς τα θέλουμε και τα δύο αλλά δεν γίνεται. Ο χρόνος για τις μάχες με τα πάθη και τα σκοτάδια μας δεν είναι ο καλύτερος γιατρός. Όταν όμως αποφασίσεις να παλέψεις, μέρα με τη μέρα κερδίζεις έδαφος για να οδεύσεις προς τη θεραπεία και την αλλαγή.
Να ξεκινήσουμε να δίνουμε μικρές μάχες και ο αγώνας μας να γίνεται με μικρά βήματα. Από εκεί ξεκινάμε και έχει ο Θεός. Ίσως στην αρχή να μειώσουμε λίγο την επαφή μας με το πάθος και να κάνουμε αγώνα ζητώντας τη Χάρη του Θεού. Χωρίς Χριστό, πάθος δεν μεταμορφώνεται. Δεν είναι το θέμα απλά να μην πέφτουμε στο πάθος ή απλά να έχουμε περιορισμένη σχέση μαζί του. Το θέμα είναι όλη αυτή η δύναμη να αλλάξει προσανατολισμό και αυτό μπορεί να γίνει με τη Χάρη του Θεού. Τα όπλα μας τα έχει δώσει ο Χριστός : «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μάρκος θ΄, 29).
Τη δύναμη του πάθους κάπου πρέπει να την πας, διαφορετικά μένει άδειος ο άνθρωπος και υπάρχει κίνδυνος επαναφοράς στο πάθος με χειρότερη ορμή και δυστυχώς το επόμενο στάδιο θα είναι η απελπισία. Στην ουσία, η δύναμη του πάθους είναι σαν ένα ενεργό καλώδιο με ρεύμα που έχουμε μέσα μας (οι δυνάμεις). Αν το αφήσεις μετέωρο, θα το εκμεταλλευτεί ο διάβολος και θα σε κάνει μαριονέτα του, οπότε το πάμε στον Χριστό και εκεί οι δυνάμεις αυτές βρίσκουν την πηγή της ζωής και μεταμορφώνονται σε αγιότητα. Από εκεί που βρίσκονται στον Άδη ανεβαίνουν στις αυλές του παραδείσου.
Πολλοί άνθρωποι που πέφτουν πάλι μετά από μια μάχη με ένα πάθος, γκρεμίζονται στο κενό της απελπισίας και μετά είναι δύσκολο να σηκωθούν.
H απελπισία και η αναβολή είναι καταστάσεις του διαβόλου για να είμαστε έρμαιο στα «χέρια» του.
Ούτε αναβολή, ούτε απελπισία. Τρέξιμο στον Χριστό και καθημερινή προσπάθεια χωρίς να περιμένουμε κάτι συγκεκριμένο…ΕΚΕΙΝΟΣ ξέρει…
Καλό αγώνα.
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr
